و قال ان المؤمن اتخذ الله عصمته و قوله مرآته، فمرة ينظر في نعت المؤمنين و تارة ينظر في وصف المتجبرين، فهو منه في لطائف. و من نفسه في تعارف. و من فطنته في يقين. و من قدسه علي تمكين [1] .

مؤمن خدا را پناه خود و كلام خداوندي را آيينه ي خويش قرار داده، گاهي به عنوان توجه به صفات مؤمنان به آيينه نظر مي كند و زماني در حالات ستمگران خيره مي شود و از آن آيينه لطافتي مي بيند و مؤمن نفس و وجود خويش را كاملا مي شناسد و با هشياري كامل و دانش، در تبيين نسبت به خدا به سر مي برد و در برابر پارسايي و تقدس تسليم است.