از امام سجاد عليه السلام روايت شده كه فرمود: در روز عاشورا چون جنگ شدت گرفت و كار بر حسين بن علي عليهماالسلام سخت شد، بعضي از ياران آن حضرت متوجه گرديدند كه تعدادي از اصحاب و ياران امام در اثر شدت جنگ و با مشاهده ابدان قطعه قطعه شده دوستانشان و رسيدن نوبت شهادت شان، رنگشان متغير و لرزه بر اندامشان مستولي گرديده است، ولي خود امام و تعدادي از خواص يارانش برخلاف گروه اول، هرچه فشار بيشتر و فاصله آنان به شهادت نزديكتر مي شد، رنگ آن حضرت سرخ مي گرديد و از آرامش و سكون خاطر بيشتري برخوردار مي گردند.

يكي از اصحاب كه از اين منظره جالب و شهامت فوق العاده متعجب شده بود به ديگري گفت: به او بنگريد كه از مرگ هراسي ندارد، امام عليه السلام به آنان فرمود:

اي بزرگ زادگان صبر و شكيبائي به خرج دهيد، كه مرگ جز يك پل نيست كه شما را از سختي و رنج عبور داده به بهشت پهناور و نعمتهاي هميشگي آن مي رساند، چه كسي است كه نخواهد از يك زندان به قصري انتقال يابد و همين براي دشمنان شما مانند آن است كه از كاخي به زندان و شكنجه گاه منتقل گردد.

پدرم از پيامبر براي من نقل نمود كه مي فرمود: دنيا براي مؤمن همانند زندان و براي كافر همانند بهشت است، مرگ پلي است كه اين گروه مؤمن را به بهشتشان و آن گروه كافر را به جهنمشان مي رساند، نه دروغ شنيده ام و نه دروغ مي گويم.