روايت شده: مردي از لشكر عمر بن سعد بنام مالك بن حوزه در حاليكه سوار بر اسب بود رو بسوي لشكر امام كرد، تا اينكه كنار خندق ايستاد و فرياد مي زد، اي حسين تو را بشارت باد كه قبل از آتش دوزخ آتش اين دنيا تو را مي سوزاند.

امام فرمود: اي دشمن خدا من بسوي پروردگار مهربان و ميانجي مقبول مي روم، و او جدم پيامبر است، و فرمود:

خداوندا! او در آتش داخل ساز، و قبل از آنكه به جهان ديگر رود سوزش آن را به او بچشان.

راوي گويد: ناگهان اسبش رم نمود و او را در آتش انداخت، و در آن سوخت.

راوي گويد: و امام بر روي زمين به حالت سجده افتاد و آنگاه سر برداشت و فرمود: چه دعائي كه با اين سرعت اجابت شد.

راوي گويد: و سپس صدايش را بلند كرد و فرمود:

خداوندا! ما خاندان پيامبرت و فرزندان و خويشاوندان او هستيم، پس هركه به ما ظلم نمود و حق ما را غصب كرد را درهم شكن، بدرستي كه تو شنونده و اجابت كننده اي.