پس از آن كه امام حسن عليه السلام صلح با معاويه را پذيرفت، سليمان بن صُرَد خزاعي و سعيد بن عبد اللَّه حنفي به امام حسين عليه السلام پيشنهاد كردند كه از صلح، باز گردد.

امام حسين عليه السلام فرمود: «اين كار نمي شود و به صلاح نيست».

گفتند: پس چه زماني [از كوفه] خارج مي شوي؟

فرمود: «اگر خدا بخواهد، فردا».

هنگامي كه امام عليه السلام حركت كرد، آنان نيز با او خارج شدند. زماني كه از ديرِ هند گذشتند، امام حسين عليه السلام نگاهي به كوفه كرد و به شعر زُمَيل بن اُبَير فزاري، فرزند اُمّ دينار، تمثّل جُست كه:

من از سرِ بغض، جدا نشده ام

از ديار مردمي كه مدافع خانه و حريم من بودند.

امّا آنچه مقدّر گشته، واقع مي شود

منتظر باش، منتظر، تا آنچه مقدّر شده، به انجام رسد.