411. طبّ الائمّة عليهم السلام - به نقل از عبد اللَّه بن مفضّل نوفلي، از پدرش، از امام حسين عليه السلام -: اين، كلماتي است كه چون بگويم، ديگر باكي ندارم كه جنّ و انس بر ضدّ من گرد هم آيند: به نام خدا و به [ياري] خدا و به سوي خدا و در راه خدا و بر دين پيامبر خدا. خدايا! مرا به توان و حركت و نيرويت، از شرّ هر كِشنده به نيرنگ و حيله بدكاران، كفايت كن، كه من نيكان را دوست مي دارم و با برگزيدگان، همبستگي دارم، و خداوند بر محمّدِ پيامبر و خاندانش درود و سلام فرستد!».

412. مهج الدعوات - از امام حسين عليه السلام (در دعايش) -: اي كه كارش كفايت كردن است و سراپرده اش رعايت، اي كه غايت و انتهايي، اي برگرداننده بدي و زشتي و گرفتاري! آزار همه جهانيان از جِنّ و اِنس را از من بگردان، به حقّ جان هاي نوراني و نام هاي سُرياني و قلم هاي يوناني و كلمه هاي عِبراني و آنچه از يقين هاي روشنگر كه در لوح ها فرود آمده است.

خدايا! مرا در حفظ و حزب خودت قرار ده، و نيز در پناه و پرده و سايه حمايتت از هر شيطان رانده شده و دشمن كمين كرده و مُعاند پَست و مخالف ناسپاس و از هر حسود.

به «بسم اللَّه»، شفا خواستم و به نام خدا، كفايت جُستم و بر خدا توكّل كردم و به او ياري خواستم و او را فريادرسِ خود در برابر هر ظالمي كه ظلم كند و هر ستمكاري كه ستم كند و هر بدرفتاري كه بدرفتاري نمايد و هر كوبنده اي كه بكوبد و هر كسي كه به فرياد، باز مي دارد، كه خدا، بهترين نگهبان و مهربان ترينِ مهربانان است.