401. مهج الدعوات - از امام حسين عليه السلام (در قنوتش) -: خدايا! هر كس به پناهگاهي پناه آورْد و تو، پناهگاه مني. هر كس به آشيانه اي روي آورد و تو، آشيانه مني.

خدايا! بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرست و نداي مرا بشنو و دعايم را اجابت كن و بازگشت و منزلگاهم را نزد خودت قرار ده. مرا از گرفتاري فتنه آزمونم و همراهيِ شيطان، نگاه دار، به سبب بزرگي ات كه شيفتگيِ جان فتنه زده اي با آن درنمي آميزد و باريكه اي از بدگماني بدان راه نمي يابد و سرمستي اي بدان نزديك نمي گردد تا مرا به خواست خود، بگرداني، بي آن كه گمان بد ببرم و يا گمان بد به من برود، و نه در من ترديد شود و نه ترديد كنم، كه تو مهربان ترينِ مهرباناني.

402. مهج الدعوات - از امام حسين عليه السلام (در قنوتش) -: خدايا! از تو آغاز است و خواست (مشيّت)، براي توست. توان و نيرو، براي توست. تويي خداوندي كه جز تو خدايي نيست. دل هاي دوستانت را جايگاه خواستت و نهانگاه اراده ات قرار دادي و خِردهايشان را به امر و نهي هايت برانگيختي. هرگاه چيزي را بخواهي، انگيزه هاي دروني آنان را در ژرفاي وجودشان تحريك مي كني و آنچه از اراده تو سرچشمه گرفته و بر زبانشان جاري شده، چيزي است كه تو به آنها فهمانده اي و بدان، باورمندشان ساخته اي. با خِردها تو را مي خوانند و با حقايقي كه تو به آنها بخشيده اي، به سوي تو فرا مي خوانند و من، از آنچه تو مرا آموخته اي، مي دانم كه تو را بايد بر آنچه به من نشان داده و بدان راه داده اي، سپاس گزارْد.

خدايا! من با همه اينها به تو و به توان و نيرويت پناهنده ام. خشنودم به حكمي كه در علم خود، به سوي من سوق مي دهي و روانه ام به هر جا كه تو روانه كني و آهنگ كننده آنچه تو مرا به سوي آن، جهت داده اي، هستم. در جان نثاري به پاي آنچه تو را از من خشنود مي كند، بخل نمي ورزم، چون تو مرا بدان راضي ساخته اي و از هيچ كوششي در آنچه تو مرا بدان خوانده اي، دريغ نمي دارم. به آنچه به من شناسانده اي، شتابانم و در راهي گام مي نهم كه تو برايم گشوده اي. در آنچه بصيرتم بخشيده اي، بصيرم و تا نگاهم داشته اي، [خود را از لغزش ها] نگاه مي دارم. پس مرا از نگاه داشت خود، رها و از عنايتت، بيرون مكن و از توانايي ات [كنار] منشان و از مقصودي كه بدان به خواسته تو مي رسم، بيرون مبر و نخستين گام هايم را با بينش، همراه كن و راهم را بر محبّت خود بگذار و مسيرم را راه درست قرار ده، تا مرا به آرزويم برسانَد. همان جا كه از من خواسته اي و براي آن مرا آفريده اي، فرودم آورد و در آن جا جايم ده و دوستانت را از آزموده شدن با من، در پناه گير و با رحمت خويش، آنان را براي رحمتت در نعمت بخشي به آنها بيازماي؛ آزمونِ برگزيدن و رَهيدن در پيمودن راه و پيروي روش من، و مرا به پدران و خويشان صالحم، ملحق فرما.