397. طبّ الأئمّة عليهم السلام - به نقل از صفوان جمّال، از امام صادق، از امام باقر، از امام زين العابدين عليهم السلام -: مردي از درد به امام حسين عليه السلام شكوه كرد و گفت: اي فرزند پيامبر خدا! من، دردي در رشته عصب پشتم احساس مي كنم كه مرا از برخاستن براي نماز، باز مي دارد.

فرمود: «چرا از عوذه [1] استفاده نمي كني؟».

گفت: آن را بلد نيستم.

فرمود: «چون احساس درد كردي، دستت را بر موضع درد بگذار و بگو: به نام خدا و با ياري خدا، و سلام بر پيامبر خدا». سپس بر آن بخوان: «و خدا را آن چنان كه بايد، به بزرگي نشناخته اند، در حالي كه روز قيامت، زمين، يكسره در قبضه قدرت اوست و آسمان ها پيچيده به دست اوست. او والاتر است از آنچه شريك [او] مي گردانند».

آن مرد، آن كار را كرد و خداي متعال، شفايش داد.

398. طبّ الأئمة عليهم السلام - به نقل از جابر جُعفي، از امام باقر عليه السلام -: نزد علي بن الحسين عليه السلام بودم كه مردي از بني اميّه، امّا از پيروان اهل بيت، به حضور ايشان رسيد و به او گفت: اي فرزند پيامبر خدا! به خاطر پا درد، نمي توانم به نزد تو بيايم.

فرمود: «چرا از عوذه حسين بن علي عليه السلام استفاده نمي كني؟».

گفت: اي فرزند پيامبر خدا! آن چيست؟

فرمود: «آيه «ما براي تو پيروزي نماياني را مقدور كرده ايم، تا خدا گناه [امّت] تو را، آنچه پيش از اين بوده و آنچه پس از اين باشد، براي تو بيامرزد و نعمتش را بر تو تمام كند و تو را به راه راست، راه بنمايد، و خدا، ياري ات مي كند، ياريِ پيروزمندانه. اوست كه بر دل هاي مؤمنان، آرامش فرو فرستاد تا پيوسته بر ايمانشان بيفزايد و سپاهيان آسمان ها و زمين، از آنِ خداست و خدا، همواره دانا و حكيم است. تا مردان و زنان مؤمن را به باغ هايي در آورد كه از زير [درختان] آن، جويبارهايي روان است. در آن، هميشه مي مانند و بدي هايشان را از آنان مي زدايد و اين در پيشگاه خدا، رستگاريِ بزرگي است. [خداوند،] مردان و زنان منافق و مشرك را كه به خدا گمانِ بد دارند، عذاب مي كند. بد روزگاري بر آنان باد! و خدا بر ايشان خشم نموده و لعنتشان كرده و دوزخ را برايشان آماده كرده است و اين، بد سرانجامي است! و سپاهيان آسمان ها و زمين، از آنِ خداست و خدا، همواره، شكست ناپذير و حكيم است»».

آن مرد گفت: آنچه را به من فرمان داد، كردم و به ياري خداي متعال، پس از آن، هيچ دردي احساس نكردم.