387. الأمالي، صدوق - به سندش، از امام حسين، از امام حسن عليهما السلام -: اميرمؤمنان فرمود: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ»، آيه اي از سوره آغازينِ قرآن (حمد) است و آن، هفت آيه است كه كامل كننده اش «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» است.

شنيدم كه پيامبر خدا مي گويد: خداوند به من فرمود: «اي محمّد! «به تو سبع المثاني (سوره حمد) و قرآن بزرگ را عطا كرديم». امتنان بر من به دادن فاتحة الكتاب را در برابر همه قرآن بزرگ، قرار داده است. فاتحة الكتاب، شريف ترين چيز در ميان گنجينه هاي عرش است و خداوند، محمّدصلي الله عليه وآله را بدان، ويژه و بزرگ داشته و هيچ يك از پيامبرانش بجز سليمان عليه السلام را با او در اين ويژگي، شريك نكرده است. به سليمان «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ» را از آن [و نه همه را] عطا كرد. مگر نمي بيني كه از بِلقيس چنين حكايت مي كند: «نامه اي ارجمند براي من آمده است و آن از سليمان است و [مضمون] آن، چنين است: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ»؟

هان! هر كس آن را بخواند در حالي كه به دوستي محمّد و خاندان پاكش معتقد و مطيع فرمان آن دو (قرآن و محمّد و خاندانش) و مؤمن به ظاهر و باطنشان باشد، خداي در برابر هر كلمه اش به او يك حسنه مي دهد كه هر كدام، از دنيا و همه آنچه از اموال و دارايي هاي گوناگون در آن هست، برتر است و هر كس به قرائت كننده آن گوش بسپارد، به اندازه يكْ سومِ پاداش قاري را دارد. پس بايد هر يك از شما از اين خير در دست رستان بسيار برگيرد كه آن، غنيمت است، و مباد كه فرصتش برود و حسرتش بر جان هايتان بنشيند!».