241. كنز الفوائد: هنگامي كه سخن نافع بن جُبَير به او (امام حسين عليه السلام) رسيد كه درباره معاويه و سخن گفتنش گفته بود: بردباري، او را به سكوت و علم، وي را به سخن گفتن وا مي دارد؛ امام عليه السلام فرمود: «بلكه سرمستي، او را به سخن مي آورد و درماندگي، او را به سكوت مي كشانَد».

242. شرح الأخبار - به نقل از بُشر بن غالب -: من نزد امام حسين عليه السلام نشسته بودم كه مردي آمد و گفت: اي ابا عبد اللَّه! شنيدم كه مردي به خاطر مرگ معاوية بن ابي سفيان مي گِريد.

امام حسين عليه السلام فرمود: «خداوند، به اشكش پايان ندهد و در غمش، گشايش حاصل نگردد و اندوهش برطرف نشود و حزنش آرام نگيرد! آيا پس از او كسي را بدتر از وي مي بيني؟! [گريه كننده] خير نبيند! به خدا سوگند، از پشيمانان خواهد شد».

243. عيون الأخبار: معاويه گفت: سزا نيست كه هاشمي، بخشنده نباشد و اُمَوي، بردبار نباشد و زبيري، شجاع و مخزومي، متكبّر نباشد.

اين سخن به امام حسين عليه السلام رسيد. فرمود: «خدا او را بكشد! مي خواهد كه بني هاشم، آن قدر ببخشند كه هر چه دارند، از دست بدهند و بني اميّه، بردباري كنند و محبوبِ مردم شوند و خاندان زبير، شجاعت ورزند و از ميان بروند و مخزوميان، تكبّر كنند و منفورِ مردم شوند».