216. الغيبة، نعماني - به نقل از سليمان بن بلال، از امام صادق، از امام زين العابدين، از امام باقر، از امام حسين عليهم السلام -: مردي نزد اميرمؤمنان آمد و گفت: اي اميرمؤمنان! از [ظهور] مهدي تان به ما خبر ده.

فرمود: «چون روندگان [از دنيا] بروند و مؤمنان، اندك شوند و آشوبگران، نابود شوند، همان وقت است، همان وقت».

گفت: اي امير مؤمنان! اين مرد از كدام قوم است؟

فرمود: «از بني هاشم، از والاترين طايفه عرب و از دريايي كه آب هاي خروشان، از همه سو به آن مي ريزد و پناهگاهي كه پناهجويان، به آن پناه مي برند و معدن زلال ميان ناصافي ها. به گاهِ شبيخون مرگ، نمي هراسد و به گاه نزديك شدن آن، سست نمي شود و از دست و پنجه نرم كردن با هماوردانِ شجاع، سرْ باز نمي زند.

دامن همّت به كمر زده و پُرتوان و پيروز و به سان شير نر، درو كننده و زخم زننده است. شمشيري از شمشيرهاي خدا، سالار، كامل و پرورده جلال و مجد است و ريشه سِتَبرش در خاندان كَرَم. پس تو را از بيعتش منصرف نكند كسي كه هرگاه فرصت يابد، به سوي فتنه مي شتابد و اگر سخن گويد، بدترين سخنران است و اگر خاموش بنشيند، فسادها و شرارت ها [در نهان] دارد».

سپس به توصيف امام مهدي عليه السلام بازگشت و فرمود: «درگاه پناه او، از همه شما گشاده تر، علمش از همه شما افزون تر و از همه شما به خويشان، پيوسته تر است. خدايا! برانگيخته شدن او را مايه به در آمدن از اندوه و گِرد آمدن اين امّتِ متفرّق، قرار ده.

پس اگر خدا برايت [درك حضور را] برگزيد و توفيق خدمتش را يافتي، مصمّم بمان و از او روي مگردان و هرگاه به او رهنمون شدي، از او در مگذر. آه كه اين دل (و با دست به سينه اش اشاره كرد)، چه مشتاق اوست!».