144. عيون أخبار الرضا عليه السلام - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: مهاجران و انصار، گِرد پيامبر خدا جمع شدند و گفتند: بي گمان، اي پيامبر خدا! زندگي ات و نيز ميهماناني كه گروه، گروه بر تو درمي آيند، هزينه دارد. اين دارايي ها با جانمان از آنِ تو، و در آن، به نيكي و اجر، حكم بران. هر چه را خواستي، عطا كن و هر چه را خواستي، بي زحمت و سختي، نگاه دار.

خداوند روح الأمين را بر او نازل كرد و گفت: اي محمّد! «بگو: از شما اجري نمي خواهم، جز دوستي درباره خويشاوندان»؛ يعني پس از من، با نزديكانم دوستي بورزيد.

وقتي بيرون آمدند، منافقان گفتند: چيزي پيامبر خدا را به نپذيرفتن پيشنهاد ما وادار نكرد، جز اين كه ما را بر دوستي با نزديكانش پس از خويش برانگيزد و آن آيه، جز افترايي برساخته در همان مجلس نبود. اين، سخنِ درشتي از سوي آنان بود. خداي هم اين آيه را نازل كرد: «يا مي گويند: آن را افترا بسته است. بگو: من، آن را دروغ نبسته ام. شما در برابر خدا، اختياردار من نيستيد. او داناتر است به آنچه [به ناحق] در آن فرو مي رويد. گواه بودن او ميان من و شما كافي است، و البته اوست آمرزنده مهربان».

پيامبر صلي الله عليه وآله براي يارانش پيام فرستاد و فرمود: «آيا خبري شده است؟».

گفتند: آري. به خدا سوگند، اي پيامبر خدا! برخي از ما سخنِ درشتي گفته اند كه آن را ناخوش داريم.

پس پيامبر خدا، آيه را بر ايشان خواند و آنان، گريستند و گريه شان شدّت گرفت. پس خداوند، نازل كرد: «و اوست كه توبه را از بندگانش مي پذيرد و از زشتكاري ها در مي گذرد و مي داند چه مي كنيد».

145. تأويل الآيات الظاهرة - به نقل از عبد الملك بن عمير، از امام حسين عليه السلام (درباره گفته خداي: «بگو: از شما اجري نمي خواهم، جز دوستي درباره خويشاوندان» -: نزديكي و خويشي اي كه خداوند به پيوند با آن و بزرگ داشت حقّش فرمان داده و خير را در آن نهاده، نزديكي و خويشيِ ما اهل بيت است كه خداوند، حقّ ما را بر هر مسلماني واجب كرده است.

146. المعجم الكبير - به نقل از بُشر بن غالب -: امام حسين عليه السلام فرمود: «هر كس ما را براي دنيا دوست داشته باشد، بي گمان، دنيادار، محبوبِ نيكوكار و بدكار است و هركس ما را براي خدا دوست بدارد، ما و او، در روز قيامت مانند اين دو هستيم» و به انگشتِ اشاره و مياني اش اشاره كرد.

147. الأمالي، طوسي - به نقل از بُشر بن غالب -: امام حسين عليه السلام فرمود: «هر كه ما را به خاطرِ خدا دوست بدارد، من و او، اين چنين (دو انگشت خود را به هم چسبانْد) بر پيامبرمان وارد خواهيم شد و هر كه ما را به خاطر دنيا دوست بدارد، [بداند كه] دنيا، نيكوكار و بدكار را در بر مي گيرد».

148. المحاسن - به نقل از بشر بن غالب اسدي -: امام حسين عليه السلام برايم نقل كرد و فرمود: «اي بشر بن غالب! هر كه ما را دوست بدارد و اين محبّت او جز به خاطرِ خدا نباشد، [در روز قيامت،] ما و او مانند اين دو (دو انگشت اشاره اش را به موازات هم قرار داد) وارد مي شويم و هر كه ما را دوست بدارد و اين محبّت او جز براي دنيا نباشد، [بايد بداند كه] هرگاه برپا كننده عدالتْ قيام كند، عدالتْ و دادگري او شاملِ نيكوكار و بدكار خواهد شد». [1] .

149. أعلام الدين - از امام صادق عليه السلام -: نمايندگاني به حضور امام حسين عليه السلام رسيدند و گفتند: اي فرزند پيامبر خدا! همراهان ما نزد معاويه رفتند و ما نزد شما آمديم.

امام عليه السلام فرمود: «پس در اين صورت، من بيش از آنان به شما جايزه مي دهم».

گفتند: فدايت شويم! ما در طلب دينمان آمده ايم.

امام حسين عليه السلام سرش را زير انداخت و متفكّرانه بر روي زمين، نقش و نگاري كشيد و مدّتي دراز، تأمّل كرد. سپس، سرش را بالا آورد و فرمود: «نَمي از يَمي. هر كس، نه از سرِ خويشاوندي با ما، و نه به دليل احساني كه به او كرده ايم و تنها به خاطر خدا و پيامبرش ما را دوست بدارد، روز قيامت، با ما مانند اين دومي آيد»، و دو انگشت اشاره اش را كنار هم قرار داد.

150. الأمالي، طوسي - به سندش، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: پيامبر خدا فرمود: «خدا را به خاطر نعمت هايش كه به شما مي دهد، دوست بداريد و مرا به خاطرِ خدا دوست بداريد و اهل بيتم را به خاطر من، دوست بداريد».

151. سنن الترمذي - به سندش، از امام زين العابدين، از امام حسين، از امام علي عليهم السلام -: پيامبر خدا دست حسن و حسين عليهما السلام را گرفت و فرمود: «كسي كه من و اين دو نفر و پدر و مادر اين دو را دوست بدارد، در روز قيامت، با من در يك درجه خواهد بود».

152. الأمالي، طوسي - از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: پيامبر صلي الله عليه وآله فرمود: «اي ابو ذر! هركه ما اهل بيت را دوست دارد، پس خدا را بر نخستين نعمت، سپاس گويد».

ابو ذر پرسيد: اي پيامبر خدا! نخستين نعمت، كدام است؟

فرمود: «حلال زادگي. تنها حلال زاده، ما اهل بيت را دوست دارد».

153. معاني الأخبار - به نقل از زيد بن علي، از امام زين العابدين، از امام حسين، از امام علي عليهم السلام -: پيامبر خدا فرمود: «اي علي! هر كس مرا دوست بدارد و تو را نيز دوست بدارد و امامانِ از نسل تو را نيز دوست داشته باشد، بايد خدا را بر حلال زاده بودنش سپاس بگزارد؛ چرا كه تنها حلال زاده ما را دوست مي دارد و تنها، حرام زاده ما را دشمن مي دارد».154. شرح الأخبار - از امام حسين عليه السلام -: هر كس ما اهل بيت را به دل دوست بدارد و با زبان و دستش همراه ما بجنگد، با ما در بهشت و در رَفيق اعلا [2] خواهد بود.

و هر كس ما را به دل دوست بدارد و با زبانش همراه ما بجنگد، ولي از جنگيدن با سلاح به همراه ما ناتوان باشد، با ما در بهشت است، امّا در درجه اي فروتر.

و هر كس به دل ما را دوست بدارد و از اين كه با دست و زبان بجنگد، ناتوان است، با ما در بهشت است، اما از درجه قبلي هم فروتر.

و هر كس به دل ما را دشمن بدارد و با دست و زبان، عليه ما بكوشد، در ژرف ترين دَرَكات آتش [دوزخ] است.

و هر كس به دل و زبان با ما دشمني كند، امّا اقدام عملي نكند، در آتش است، امّا اندكي بالاتر.

و هر كس به دل ما را دشمن بدارد و دست و زبان خويش را از ما نگاه دارد، در آتش است، امّا بالاتر از قبلي.

155. شرح الأخبار - از امام حسين عليه السلام -: هر كس ما را با دلش دوست بدارد و با زبان و دستش از ما دفاع كند، با ما در رَفيقِ اعلا خواهد بود.

و هر كس ما را به دل دوست بدارد و با زبانش از ما دفاع كند و نتواند كه با دستش از ما دفاع كند، با ما در بهشت است، امّا در درجه اي پايين تر.

و هر كس ما را به دل دوست بدارد و ناتوان باشد از اين كه با زبان و دستش از ما دفاع كند، با ما در بهشت است، امّا از درجه قبلي هم پايين تر.

و هر كس با دلش ما را دشمن بدارد و با زبان و دستش عليه ما ياري دهد، در ژرف ترين جايگاه آتش [دوزخ] است.

و هر كس ما را به دل، دشمن بدارد و با زبانش عليه ما ياري دهد، ولي با دستش عليه ما كاري نكند، در آتش است، امّا اندكي بالاتر.و هر كس ما را به دل دشمن بدارد، امّا با زبان و دستش عليه ما كاري نكند، در آتش است، امّا بالاتر از قبلي.

156. الأمالي، مفيد - به نقل از عبدالرحمان بن ابي ليلي، از امام حسين عليه السلام -: پيامبر خدا فرمود: «به مودّت ما اهل بيت ملتزم باشيد كه هر كس خدا را ديدار كند، در حالي كه ما را دوست مي دارد، به شفاعت ما به بهشت درمي آيد و سوگند به كسي كه جانم به دست اوست، هيچ بنده اي از عملش سود نمي برد، جز با معرفت به ما».

157. فضائل الشيعة - به نقل از جابر، از امام باقر، از امام زين العابدين از امام حسين عليهم السلام -: پيامبر خدا فرمود: «محبّت من و محبّت اهل بيت من، در هفت جاي هولناك، سودمند است: مرگ، قبر، بيرون آمدن از قبر، گرفتن نامه اعمال، محاسبه اعمال، وزن شدنِ اعمال، و به گاه عبور از صراط».

158. نزهة الناظر - به نقل از ابان بن تغلب -: امام شهيد (امام حسين) عليه السلام فرمود: «هر كس ما را دوست بدارد، از ما اهل بيت است».

گفتم: از شما اهل بيت؟!

فرمود: «از ما اهل بيت».

تا سه بار تكرار كرد و سپس فرمود: «آيا گفته ابراهيم، بنده شايسته [ي خدا] را نشنيدي كه: «هر كس از من پيروي كند، از من است»؟

159. كشف الغمّة - از امام حسين عليه السلام -: هر كس نزد ما بيايد، يكي از اين چهار ويژگي را از دست نمي دهد: آيتي استوار، حكمي عادلانه، برادري قابل استفاده، و همنشيني با عالمان.

160. المناقب، ابن مَغازِلي - به نقل از ابوسعيد دينار، از امام حسين عليه السلام -: هر كس ما را دوست بدارد، خداوند، سودي از آن به او مي رساند، هر چند در ديلم اسيرباشد. بي گمان، محبّت ما گناهان را مي ريزد، همان گونه كه باد، برگ را فرو مي ريزد.