102. المناقب و المثالب: امام حسين عليه السلام در مسجد پيامبر صلي الله عليه وآله نشسته بود كه صداي مردي از اُمَويان را شنيد كه با يارانش صحبت مي كرد و صدايش را به امام حسين عليه السلام مي شنوانْد و مي گفت: ما با آل ابو طالب، در نبوّت، شريكيم و هر چه آنان از خويشاوندي سببي و نسبي دارند، ما هم داريم؛ ولي ما به خلافت، دست يافته ايم كه آنان نيافته اند. پس به چه چيز بر ما فخر مي فروشند؟ و اين را سه بار گفت.

پس امام حسين عليه السلام به جانب او رو كرد و فرمود: «امّا اولين بار كه گفتي، من از سرِ بردباري چيزي نگفتم. بار دوم، از سرِ گذشت، چيزي نگفتم. بار سوم، پاسخت را مي دهم:

من از پدرم شنيدم كه فرمود: در وحي نازل شده بر محمّد صلي الله عليه وآله است كه: چون قيامت كبرا بر پا مي شود، خداوند، بني اميّه را به شكل موران خُرد، محشور مي كند ومردم، آنان را لگدمال مي كنند تا از حساب، فارغ شود. سپس، آنان را مي آورند و حساب رسي مي كنند و به [سوي] آتش [دوزخ] مي برند».