62. التوحيد - به سندش، از امام حسين، از امام علي عليهما السلام -: مسلمانان به پيامبر خدا گفتند: اي پيامبر خدا! اگر كساني از مردم را كه مي توانستي، بر اسلام آوردن مجبور مي كردي، تعدادمان فراوان مي شد و در برابر دشمنانمان نيرومند مي شديم.

پيامبر خدا فرمود: «خداي را با بدعتي كه اختيار آن به من واگذار نشده است، ديدار نمي كنم و من، از كساني نيستم كه چيزي را ساخته، به خدا نسبت دهم».

پس خداوند - تبارك و تعالي - نازل كرد: «اي محمّد! «و اگر خدايت مي خواست، همه آنان كه در زمين هستند، همگي ايمان مي آوردند»، در همين دنيا و به شكل اجبار و اضطرار، همان گونه كه به گاهِ ديدار و مشاهده سختي آخرت، ايمان مي آورند. اگر چنين مي كردم، نه سزاوار پاداشي از من مي شدند و نه مدحي؛ بلكه من از آنها مي خواهم كه از سرِ اختيار، و نه اضطرار، به من ايمان بياورند تا شايسته نزديكي به من و كرامت من و سزاوار ماندن در بهشت جاودان شوند. «آيا تو مردم را مجبور مي كني كه مؤمن شوند؟»».