14. المناقب، ابن شهرآشوب: گفته شده است كه عبدالرحمان سُلَمي، سوره حمد را به فرزند امام حسين عليه السلام آموخت. چون آن را بر پدرش خواند، امام عليه السلام به آن آموزگار، هزار دينار و هزار جامه قيمتي بخشيد و دهانش را از مرواريد، پُر كرد.

به ايشان، اعتراض شد. امام عليه السلام پاسخ داد: «اين كجا و عطاي او (يعني: آموزش وي) كجا؟» و منظور ايشان، آموزشي بود كه داده بود.

سپس، امام حسين عليه السلام سرود:



«چون دنيا چيزي به تو ببخشد، تو هم آن را

به همه مردم ببخش، پيش از آن كه برود.



نه بخشش، دنياي پيش آمده را از ميان مي بَرَد

و نه بخل، دنياي پشت كرده را باقي مي گذارد».



15. الاحتجاج - به سندش، از امام حسين عليه السلام -: هر كس عهده دار يتيمي از ما شود كه محنتِ غيبت ما، او را از ما جدا كرده است و از علوم ما كه به دستش رسيده، به او سهمي دهد تا ارشاد و هدايتش كند، خداوند به او مي فرمايد: «اي بنده بزرگوار شريك كننده برادرش! من در كَرَم كردن، از تو سزاوارترم. فرشتگان من! براي او در بهشت، به عدد هر حرفي كه ياد داده است، هزار هزار، كاخ قرار دهيد و از ديگر نعمت ها، آنچه را كه لايق اوست، به آنها ضميمه كنيد».

16. التفسير المنسوب إلي الإمام العسكري عليه السلام: امام حسين عليه السلام به مردي فرمود: «كدام يك را دوست تر مي داري: مردي اراده كشتن بينوايي ضعيف را دارد و تو او را از دستش مي رَهاني، يا مردي ناصبي اراده گمراه كردن مؤمني بينوا و ضعيف از پيروان ما را دارد، امّا تو دريچه اي [از علم] را بر او مي گشايي كه آن بينوا، خود را بِدان، نگاه مي دارد و با حجّت هاي خداي متعال، خصم خويش را ساكت مي سازد و او را مي شكند؟».

[سپس] فرمود: «حتماً رهاندن اين مؤمن بينوا از دست آن ناصبي. بي گمان، خداي متعال مي فرمايد: «و هر كه او را زنده كند، گويي همه مردم را زنده كرده است»؛ يعني هر كه او را زنده كند و از كفر به ايمان، ارشاد كند، گويي همه مردم را زنده كرده است، پيش از آن كه آنان را با شمشيرهاي تيز بكشد».

17. مسند زيد: امام حسين عليه السلام فرمود: «هر كس انساني را از گمراهي به معرفت حق، فرا بخواند و او اجابت كند، اجري مانند آزاد كردن بنده دارد».