مقصود از حكمت علمي، هرگونه دانستني يا معرفتي است كه براي صعود به مقام انسان كامل، ضروري است. به سخن ديگر، هم دانش مربوط به عقايد، «حكمت» است، هم دانش مربوط به اخلاق، و هم دانش مربوط به اَعمال. از اين رو، قرآن كريم، پس از ارائه رهنمودهاي گوناگون در عرصه هاي اعتقادي، اخلاقي و عملي، همه آنها را حكمت مي نامد:

«ذَلِكَ مِمَّآ أَوْحَي إِلَيْكَ رَبُّكَ مِنَ الْحِكْمَةِ. [1] .

اينها از حكمت هايي است كه پروردگارت به تو وحي كرده است».

اين مفهوم حكمت، نخستين فلسفه بعثت انبياي الهي است. قرآن كريم، در آيات متعدّد بر اين مطلب، تأكيد كرده است، از جمله در اين آيه:

«لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَي الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِّنْ أَنفُسِهِمْ يَتْلُواْ عَلَيْهِمْ ءَايَتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَبَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِن كَانُواْ مِن قَبْلُ لَفِي ضَلَلٍ مُّبِينٍ. [2] .

بي گمان، [خدا] بر مؤمنان در برانگيختن فرستاده اي از ايشان، منّت نهاده است كه آياتش را بر ايشان مي خواند و آنها را پاكيزه مي گرداند و به ايشان، كتاب و حكمت مي آموزد، هرچند پيش از آن، در گمراهي آشكاري بوده اند».