اين روايت شريف در صفحه 188 جلد سوم كتاب مستدرك الوسائل از باب 11 ابواب صفات قاضي ، حديث 16 درج شده و در صفحه 169 كتاب تحف العقول نيز ذكر شده است .

مؤلّف اين كتاب شريف ، «ابو محمد حسن بن علي بن الحسين بن شعبه حرّاني » از بزرگان دانشمندان قرن چهارم قمري و معاصر با عالم جليل القدر «شيخ صدوق » (م .1381 ق ) مي باشد. وي از مكانت والايي در بين علماي اماميه برخوردار است ، به طوري كه هر كس كه شرح حال او را نگاشته است ، از وي با تجليل و عظمت ياد نموده . ولي متاسفانه به دلايلي كه معلوم نيست ، در تدوين احاديث تحف العقول از ذكر اسناد آن ها خودداري كرده و آنان را به صورت مُرسله ذكر نموده است ؛ يعني واسطه هاي بين خود و ائمه اطهار (ع) را نقل نكرده تا بتوان در احوال راويان احاديث دقّت نمود. از ان جا كه مؤلّف از شخصيت هاي مهم علمي و عملي شيعه است ، روايات كتابش مورد قبول جمعي از فقها قرار گرفته است . خود مؤلّف در كتابش چنين مي گويد:

من اسناد احاديث را به خاطر رعايت اختصار حذف كردم و بيشتر آن ها را از طريق سماع از بزرگان به دست اورده ام ...

لذا از طريق اعتماد به شخص حرّاني ، ممكن است به احاديث مذكور در كتابش نيز اعتماد نمود و تصميم قاطع در اين باره ، به فقيهي مربوط است كه قصد اجتهاد در اين زمينه را دارد.

نويسنده در صفحه 169 همين حديث را به مولا امير المؤمنين علي (ع) نسبت داده ، ولي با دقت بيشتر در متن كامل حديث ، انتساب ان به امام حسين سيد الشهدا (ع) صحيح تر خواهد بود.