و چقدر عالي و پرمعني آية الله شعراني (ره) حقيقت شهادت آن سرور را در «دمع السجوم» حكايت نموده است:



شاهان همه به خاك فكندند تاجها

تا زيب نيزه شد سر شاه جهان عشق



بر پاي دوست سر نتوان سود جز كسي

كو را بلند گشت سر اندر سنان عشق






از لامكان گذشت به يك لحظه بي براق

اين مصطفي كه رفت سوي آسمان عشق



شاه جهان عشق كه جانانش از ألست

گفت اي جهان حسن، فداي تو جان عشق



تو كشته ي مني و منم خون بهاي تو

بادا فداي تو كون و مكان عشق [1] .



لله الحمد و له المنة كه مدت تدوين اين رساله كه به يك هفته انجاميد، و در ايام عزاداري آن حضرت يعني در دهه ي عاشوراي سنه ي يكهزار و چهارصد و دو هجريه ي قمريه تحرير يافت؛ در دو ساعت و رفع از شب گذشته ليله ي تاسوعاي حسيني خاتمه يافت. بمنه و كرمه؛ انه أرحم الراحمين.

ربنا احشرنا مع الحسين و المستشهدين بين يديه؛ ربنا و تقبل الدعآء.



محفل انس است دو عالم ولي

شمع دل افروز، حسين است و بس



آنكه سرود اين درر پاك را

خاك ره كوي حسين است و بس




كتبه بيمناه الداثرة، العاشق المسكين، و الفاني المستكين،

سيد محمد حسين الحسيني الطهراني؛

در بلده ي طيبه ي مشهد مقدس رضوي

علي مقدسها ءالاف التحية و الاكرام

بجاه محمد و ءاله البررة الكرام.