چقدر مرحوم حجة الاسلام نير تبريزي وضع و كيفيت موجودات را هريك به نوبه ي خود و در سعه و استعداد خود، در وقت شهادت حضرت، خوب مجسم نموده است؛ آنجا كه گويد:



جان فداي تو كه از حالت جانبازي تو

در طف ماريه از ياد بشد شور نشور






قدسيان سر به گريبان به حجاب ملكوت

حوريان دست به گيسوي پريشان ز قصور



گوش خضرا همه پر غلغله ي ديو و پري

سطح غبرا همه پر ولوله ي وحش و طيور



غرق درياي تحير ز لب خشك تو نوح

دست حسرت به دل از صبر تو أيوب صبور



مرتضي با دل افروخته لاحول كنان

مصطفي با جگر سوخته حيران و حصور



كوفيان دست به تاراج حرم كرده دراز

آهوان حرم از واهمه در شيون و شور



انبيا محو تماشا و ملائك مبهوت

شمر سرشار تمنا و تو سرگرم حضور [1] .