از حضرت سيدالساجدين و زين العابدين عليه السلام روايتست كه:

لما صبحت الخيل الحسين عليه السلام، رفع يديه و قال:

اللهم أنت ثقتي في كل كرب، و أنت رجآئي في كل شدة، و أنت لي في كل أمر نزل بي ثقة و عدة.

كم من هم يضعف فيه الفؤاد، و تقل فيه الحيلة، و يخذل فيه الصديق و يشمت فيه العدو؛ أنزلته بك، و شكوته اليك، رغبة مني اليك عمن سواك؛ ففرجته عني، و كشفته، و كفيته.

فأنت ولي كل نعمة، و صاحب كل حسنة، و منتهي كل رغبة [1] .


«و چون صبحگاهان لشكر به نزد حسين عليه السلام آمدند، دستهاي خود را بلند نموده و عرضه داشت:


بار پروردگارا! در تمام غصه ها و اندوه ها، تو محل اتكاء و اعتماد من مي باشي! و در هر گرفتاري و شدت، تو محل اميد من هستي! و در هر حادثه اي كه بر من فرود آيد و هر نازله اي كه بر من وارد شود، تو محل اطمينان و استعداد من مي باشي!

چه بسيار از هموم و غموم خود را كه دل در آن ناتوان مي شد، و حيله و چاره براي رفع آن كوتاه مي آمد، و دوست، انسان را تنها مي گذاشت، و دشمن زبان به شماتت مي گشود؛ من بار آن حوادث و هموم را بسوي تو آوردم، و شكوه ي آن را به تو نمودم؛ به جهت ميل و رغبتي كه به تو داشتم و به غير از تو نداشتم؛ پس خداوندا تو همه ي آنها را برطرف نمودي! و امر مرا كفايت كردي!

بنابراين اي خداي من! تو ولي تمام نعمت ها هستي! و صاحب هر نيكوئي! و منتهاي تمام رغبت ها مي باشي!»