چون حضرت امام حسن مجتبي عليه السلام در سنه ي 49 هجري به زهر معاويه توسط جعده، دختر أشعث بن قيس كه زوجه ي آنحضرت بود مسموم شده و به شهادت


رسيدند، [1] پيوسته فتنه و بلاء بالا مي رفت و شدت امر بر شيعه بيشتر مي شد؛ به طوري كه در هيچ نقطه از اقطار اسلامي يك ولي خدا نبود مگر آنكه بر خون خود ترسان و هراسان بود، و طريد و شريد و منفور بود؛ و به عكس دشمنان خدا ظاهر و بدون پيرايه و حجاب علنا به بدعت و ضلالت خود مباهات مي كردند. يك سال [2] قبل از آنكه معاويه بميرد، حضرت حسين بن علي سيدالشهداء عليه السلام عازم حج بيت الله الحرام شدند، و با آنحضرت عبدالله بن جعفر و عبدالله بن عباس همراه بودند.

حسين عليه السلام تمام بني هاشم را از مردان و زنان، و مواليان آنها را (غلامان و پسرخواندگان و هم پيمانان و غيرهم) و نيز از انصار، آن افرادي را كه آنحضرت مي شناخت، و همچنين اهل بيت خود را جع كرد. و پس از آن رسولاني را اعزام كرد و به آنها دستور داد كه: يك نفر از اصحاب رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را كه معروف به زهد و صلاح و عبادت است فرومگذاريد مگر


آنكه همه ي آنها را نزد من در سرزمين مني گرد آوريد.

در سرزمين مني در خيمه ي بزرگ و افراشته ي آنحضرت، بيش از هفتصد نفر مرد مجتمع شدند كه همه از تابعين بودند، و قريب دويست نفر از اصحاب رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم بودند.