و در آخر خطبه اي كه درباره ترك امر به معروف و نهي از منكر، و قيام ظلمه و حكام جائر ايراد نموده اند، و مفصلا از محروميت مظلومان و تفرق از حق بيان مي فرمايند، و در ضمن گوشزد مي كنند كه:


مجاري الأمور و الأحكام علي أيدي العلمآء بالله، الأمناء علي حلاله و حرامه؛ چنين مي گويند كه:

اللهم انك تعلم أنه لم يكن ما كان منا تنافسا في سلطان، و لا التماسا من فضول الحطام؛ ولكن لنري المعالم من دينك، و نظهر الاصلاح في بلادك، و يأمن المظلومون من عبادك، و يعمل بفرآئضك و سننك و أحكامك.

فان لم تنصرونا [1] و تنصفونا قوي الظلمة عليكم،


و عملوا في اطفآء نور نبيكم؛ و حسبنا الله، و عليه توكلنا، و اليه أنبنا، و اليه المصير. [2] .

«بار پروردگارا! حقا تو مي داني كه آنچه از ما تحقق يافته (از ميل به قيام و اقدام و امر به معروف و نهي از منكر و نصرت مظلومان و سركوبي ظالمان) بجهت ميل و رغبت رسيدن به سلطنت و قدرت مفاخرت انگيز و مبارات آميز نبوده است؛ و نه از جهت درخواست زياديهاي اموال و حطام دنيا!

بلكه به علت آنست كه نشانه ها و علامت هاي


دين تو را ببينيم، و در بلاد و شهرهاي تو صلاح و اصلاح ظاهر سازيم؛ و تا اينكه ستمديدگان از بندگانت در امن و امان بسر برند، و به واجبات تو و سنت هاي تو و احكام تو رفتار گردد.

پس هان اي مردم! اگر شما ما را ياري ندهيد و از در انصاف با ما درنيائيد؛ اين حاكمان جائر و ستمكار بر شما چيره مي گردند، و قواي خود را عليه شما بكار مي بندند، و در خاموش نمودن نور پيغمبرتان مي كوشند.

و خدا براي ما كافي است، و بر او توكل مي نمائيم، و به سوي او بازمي گرديم، و به سوي اوست همه ي بازگشت ها.»