پس از شهادت ياران، در لحظه هاي حسّاس غروب عاشورا، حضرت علي اصغر عليه السلام با نداشتن شير و نخوردن آب، از تشنگي بي تابي مي كرد، امام حسين عليه السلام قنداقه كودك شش ماهه را بر روي دست گرفت و خطاب به آن مردم فرمود:

حديث 439

قال الامام الحسين عليه السلام: ياقَوْمِ اَما مِنْ مُجيرٍ يُجيرُنا، اَما مِنْ مُغيثٍ يُغيثُنا، اَما مِنْ طالبِ حَقٍّ فَيَنْصُرُنا، اَما مِنْ خائِفٍ فَيَذُبَّ عَنَّا، اَما مِنْ اَحَدٍ يَأْتينا بِشَرْبَةٍ مِنْ الماءٍ لِهذَا الطِّفْلِ فَاِنَّهُ لا يُطيقُ الظَّمأَ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي قوم! آيا پناه دهنده اي هست پناهم دهد؟ آيا ياري كننده اي هست ياريم كند؟ آيا حق طلبي هست كه به ما كمك كند؟ كسي هست از قيامت بترسد و از ما دفاع كند؟ آيا شخصي در بين شما هست كه آبي براي اين طفل بياورد چون او طاقت تشنگي را ندارد).