در شب عاشورا امام حسين عليه السلام آنگاه كه مشغول اصلاح شمشير خود بود اشعاري در بي وفائي مردم دنيا مي خواند. حضرت زينب تا سخنان برادر را شنيد فرياد زد، اي كاش مرگ مرا نابود كرده بود:

حديث 429

قال الامام الحسين عليه السلام: يا اُخَيَّةُ! لا يَذْهِبَنَّ بِحِلْمِكِ الشَّيْطانُ!

امام حسين عليه السلام فرمود: (اي خواهرم! شيطان صبر و حلم تو را نزدايد.)

و در تداوم دلداري اين وصيّت را كرد:

يا اُخَيَّةُ اِتَّقي اللهَ وَتَعَزّي بِعَزاءِ اللهِ، وَاعْلَمي أَنَّ أَهْلَ الْاَرْضِ يَمُوتُونَ، وَأَنَّ أَهْلَ السَّماءِ لا يَبْقَونَ، وَأَنَّ كُلَّ شَي ءٍ هالِكٌ إِلاَّ وَجْهَ اللهِ الَّذي خَلَقَ الأرْضَ بِقُدْرَتِهِ، وَيَبْعَثُ الْخَلْقَ فَيَعُودوُنَ، وَهُوَ فَرْدٌ وَحْدَهُ، أَبي خَيْرٌ مِنّي، وَ اُمّي خَيْرٌ مِنّي، وَ أَخي خَيْرٌ مِنّي، وَلي وَلَهُمْ وَلِكُلِّ مُسْلِمٍ بِرَسُولِ اللهِ اُسْوَةٌ. يا اُخَيَّةُ! اِنّي اُقْسِمُ عَلَيْكِ فَأُبرَّي قَسَمي، لا تَشَقّي عَلَيَّ جَيْباً، وَلا تَخْمِشي عَلَيَّ وَجْهاً، وَلا تَدْعي عَلَيَّ بِالْوَيْلِ وَالثُّبُورِ اِذا اَنَا هَلَكْتُ

(خواهر من! راه صبر و شكيبايي را در پيش گير، و بدان كه همه مردم دنيا مي ميرند و آنانكه در آسمان ها هستند زنده نمي مانند، همه موجودات از بين رفتني هستند، مگر خداي بزرگ كه دنيا را با قدرت خويش آفريده است، و همه مردم را مبعوث و زنده خواهد نمود و اوست خداي يكتا. پدر و مادرم و برادرم حسن، بهتر از من بودند كه همه به جهان ديگر شتافتند و من و آنان و همه مسلمانان بايد از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم پيروي كنيم كه او نيز بجهان باقي شتافت. خواهرم! ترا قسم مي دهم كه بعد از شهادت من گريبان چاك نكني، صورتت را خراش ندهي و ناله و فريادت بلند نشود). [1] .