امام حسين عليه السلام در لحظه هاي حسّاس نبرد كه بيشتر ياران او به شهادت رسيدند با خداي خويش درد دل مي كرد و از اهل عراق شكوه ها مي نمود:

حديث 318

قال الامام الحسين عليه السلام: أَللَّهُمَّ إِنَّ أَهْلَ الْعَراقِ غَرُّونِي وَ خَدَعوُنِي، وَصَنَعوُا بَأَخي ما صَنَعوُا أَللَّهُمَّ شَتِّتْ عَلَيْهِمْ أَمْرَهُمْ، وَ أَحِصَّهُمْ عَدَداً

امام حسين عليه السلام فرمود: (خدايا همانا اهل عراق با فريب و نيرنگ با من برخورد كردند و كاري با من كردند كه در گذشته با برادرم انجام دادند، خدايا آنها را دچار تفرقه و پراكندگي فرما، و از شمار آنان كم كن.) [1] .