امام حسين عليه السلام پس از اعمال عمره براي حج مُحرِم نشد، با ياران خود تا صحراي عرفات پيش رفت، كنار «كوه رحمت» دعاي معروف «عرفه» را خواند و در حالي كه همه حاجيان بسوي صحراي عرفات مي رفتند و چادر مي زدند، امام راه عراق را در پيش گرفت و از آنان جدا شد و نشان داد. آنگاه كه اسلام در خطر باشد، تنها با انجام مراسم حج كه جهاد ضعيفان است نمي شود به دين و قرآن ياري داد، بايد به كربلا رفت و مسلّحانه با طاغوتيان زمين جنگيد.

وقتي كاروان امام عليه السلام به منطقه تنعيم «كه مسجد تنعيم در آنجا قرار دارد» رسيد به شتراني برخورد كردند كه از طرف فرماندار يزيد در يمن، هدايا و ماليات به شام مي بردند، امام عليه السلام آن اموال را مصادره كرد [1] و خطاب به صاحبان شتران فرمود:

حديث 285

قال الامام الحسين عليه السلام: لااُكْرِهُكُمْ، مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَمْضِيَ مَعَنا إِلي الْعِراقِ أَوْفَيْنا كِراءَهُ وَأَحْسَنَّا صُحْبَتَهُ، وَمَنْ أَحَبَّ أَنْ يُفارِقَنا مِنْ مَكانِنا هذا أَعْطَيْناهُ مِنَ الْكِراءِ عَلي قَدْرِما قَطَعَ مِنَ الأرْضِ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (من شما را مجبور نمي كنم، هريك از شما مايل باشد كه به همراه ما به عراق بيايد كرايه تا عراق را به او مي پردازم و او در طول اين سفر از مصاحبت نيك ما برخوردار خواهد گرديد، و هر كس بخواهد از همين جا به وطن خود برگردد، كرايه از يمن تا اين نقطه را به او مي پردازم). [2] .