در آن روزگاران كه از روزنامه و مجلّه و راديو و ماهواره خبري نبود، پيام رساني به جوامع اسلامي بسيار مشكل بود كه با شيوه هاي گوناگوني تحقّق مي يافت. يكي از آنها ارسال نامه به بزرگان شهرها و كشورهاي اسلامي بود. وقتي نامه اي مي آمد و خبر مهمّي را مي رساند، فوراً در مجامع عمومي و مساجد مطرح مي شد و بگوش مسلمانان مي رسيد. امام حسين عليه السلام در آغاز قيام و خروج از مدينه نامه هاي گوناگوني براي اشخاص و بزرگان شهرهاي اسلامي نوشت، تا قيام خود را بگوش جهانيان برساند مانند: نامه براي بني هاشم در مدينه، نامه براي مردم مصر، نامه براي مردم بصره، نامه براي شيعيان كوفه. (به حرف ن - نامه ها، مراجعه شود.)

حمزة بن حمران نقل مي كند: وقتي امام حسين عليه السلام تصميم گرفت از مدينه خارج شود، در جمع بني هاشم كاغذي خواست، فوراً آوردند، امام بر آن كاغذ چنين نگاشت:

حديث 259

قال الامام الحسين عليه السلام: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ مِنْ الْحُسَيْنِ بْنِ عَليِّ إِلي بَني هاشِمٍ، أَمَّا بَعدُ، فَإنّهُ مَنْ لَحِقَ بي مِنْكُمْ اُسْتُشْهِدَ، وَ مَنْ تَخَلَّفَ لَمْ يَبْلُغْ أَلْفَتْحَ وَالسَّلامُ.

امام حسين عليه السلام فرمود: (به نام خداوند بخشنده و مهربان، اين نامه از حسين بن علي بن ابيطالب براي بني هاشم نوشته مي شود، همانا هركس از شما در اين قيام به من ملحق شود كشته خواهد شد، و هر كس با من نباشد به پيروزي نخواهد رسيد، با درود.) [1] .

يعني چاره اي جز قيام خونين براي حفظ اسلام نيست.