مسروق نقل مي كند كه روز عرفه خدمت امام حسن عليه السلام رفتم او را ديدم كه در جمع ياران و دوستان نشسته و از غذاهاي موجود تناول مي فرمايد، كمي بعد برخواستم و خدمت امام حسين عليه السلام رسيدم ديدم كه روزه دار است. پرسيدم: برادرت امروز را افطار مي كند و شما روزه داريد؟.

حديث 223

قال الامام الحسين عليه السلام: إنَّ الْحَسَنَ كانَ إِماماً فَأفْطَرَ لِئَلاَّ يُتَّخَذَ صَوْمُهُ سُنَّةً، وَ لِيَتأسَّي بِهِ النَّاسُ، فَلَمَّا أَنْ قُبِضَ كُنْتُ اَنَا الْاِمامَ فَأَرَدْتُ أَنْ لايُتَّخَذَ صَوْمي سُنَّةً فَيَتَأَسَّي النَّاسُ بي.

امام حسين عليه السلام فرمود: (برادرم حسن عليه السلام امام مردم است پس امروز را روزه نگرفت تا مردم روزه داري او را سنّت قطعي نپندارند، و از او پيروي كنند، پس هرگاه برادرم از دنيا برود من امام و رهبر جامعه هستم، آنگاه من هم سعي مي كنم كه مردم روزه داري مرا سنّت قطعي نپندارند كه از من پيروي كنند.) [1] .

يعني روزه گرفتن يا روزه نگرفتن در روز عرفه،هر دو جايز است، كه امام حسن عليه السلام همان روز را روزه نگرفت و امام حسين عليه السلام گرفت، امّا چون امام مجتبي عليه السلام رهبر جامعه بود و ممكن بود مردم عمل او را جزو سنّت قطعي بحساب آورند روزه نگرفت رعايت حال مردم را كرد.