در روز عاشورا در آن لحظه هاي حسّاس شهادت كه ياران امام حسين عليه السلام به شهادت مي رسيدند، دو برادر از فرزندان غفّاريان در حالي كه گريان بودند از امام عليه السلام اجازه خواستند تا وارد ميدان شوند و از آن حضرت دفاع كنند.

حديث 220

قال الامام الحسين عليه السلام: مَرْحَباً بِكُما، أُدْنُوا مِنّي. (ثمّ قال): يا اِبْنَيْ أَخْي ما يُبْكيكُما؟ فَوَاللهِ إِنّي لَأَرْجُو أَنْ تُكُونا عَنْ ساعَةٍ قَريري الْعَيْنِ. (ثمّ قال): جَزاكُما اللهُ يا اِبْنَيْ أَخي بِوَجْدِ كُما مِنْ ذلِكَ وَ مُواساتِكُما إيَّايَ بِأَنْفُسِكُما أَحْسَنَ جَزاءِ الْمُتّقينَ». [1] .

امام حسين عليه السلام فرمود: (آفرين برشما نزديك من بيائيد. اي برادر زادگانم چرا مي گرييد؟ به خدا من اميدوارم كه تا يك ساعت ديگر ديده شما روشن شود.)

گفتند: گريه ما براي تنهائي شماست، ياران همه رفتند و شما تنها مانده ايد.

امام فرمود: (اي برادرزادگانم خدا شما را بر اين وجدان و همدردي و برادري با من پاداش پرهيزكاران عطا فرمايد.)

پس از چند لحظه آن دو برادر نيز به شهادت رسيدند.