همانگونه كه اين خطبه و اين سخن، سخن انبيا واوليا و سخن ائمه هدي است، پاسخ عملي بر اين سخن نيز در مرحله نخست از سوي انبيا و ائمه هدي بوده است و لبيك گويان بر اين نداي حياتبخش در طول تاريخ، پيامبران و پيشوايان بوده اند.

آري آنان هم منادي بودند و هم لبيك گو، هم مخاطب و گوينده بودند و هم مخاطب و شنونده، هم نهيب زدند و هم حركت نمودند، هم دعوت كردند و هم اجابت نمودند و تا آن جا در راه اجابت به اين دعوت خويش استقامت ورزيدند كه رفتن در ميان آتش را با آغوش باز پذيرا گرديدند ولي بالأخره به نمروديان متمرد، فائق آمدند و اساس توحيد را بنا نهادند و تا آن جا در هدف خود پايداري نمودند تا دشمن را به ميان امواج دريا فرستادند و ملتي را از بردگي و ذلت نجات دادند و تا آن جا در پيمان


خود وفادار ماندند تا سر بريده آنان در ميان طشت و در مقابل دشمن شعار پيروزي خون بر شميشر را سرداد.

و بالأخره اين افتخار بزرگ نصيب جهان شيعه گرديد كه ائمه و پيشوايانشان (در راه تعالي دين اسلام و در راه پياده كردن قرآن كريم كه تشكيل حكومت عدل يكي از ابعاد آن است در حبس و تبعيد به سر برده و عاقبت در راه براندازي حكومتهاي جائرانه و طاغوتيان زمان خود شهيد شدند) [1] و تا آنجا كه شرايط و امكانات ايجاب مي نمود قيام مسلحانه كرده و با شمشير به جنگ و مصاف دشمن شتافتند كه جنگ مسلحانه و قيام خونين اميرمؤمنان عليه السلام در مقابل دشمنان اسلام در سه جنگ بزرگ و قيام خونين و فرزندش امام مجتبي و حسين بن علي در مقابل طاغوتهاي دوران خويش معاوية بن ابي سفيان و فرزندش يزيد از برگهاي زرين تاريخ اسلام و تاريخ بشريت است.