حسين بن علي عليهما السلام در اين خطبه شريفه جوانب مختلف اجتماعي، مذهبي دوران پس از شهادت اميرمؤمنان و علت تسلط معاوية بن ابي سفيان بر جامعه اسلامي و انگيزه به دست گرفتن اين دشمن ديرينه اسلام سرنوشت مسلمين را مطرح نموده، آنگاه به خطراتي كه آينده اسلام را تهديد مي كند اشاره نموده و زنگ خطر را به حركت درآورده كه اگر مسلمانان قيام نكنند و سران قوم و آگاهان ملت به خود نيايند و وظيفه خود را انجام ندهند نه تنها چراغ پرفروغ رسالت بي فروغ بلكه مشعل فروزان نبوت با دست دشمنان به خاموشي خواهد گراييد، فرزند اميرمؤمنان بدين گونه صداي مظلوميت قرآن و عترت را به حاضرين ابلاغ فرموده كه آنان نيز در سطح كشور اسلامي و تا آنجا كه امكان دارد به افراد متعهد ابلاغ و مسلمانان را از اين خطر آگاه سازند.

گرچه اين خطبه به شرح مفصلي نيازمند است و هريك از جملات آن توضيح و تبيين علمي تاريخي گسترده اي مي طلبد [1] اما فعلاً و در اين فرصت تنها نكاتي از آن را به صورت نتيجه گيري و در حد برداشت و بينش نويسنده در اختيار خواننده قرار مي دهيم.