(در ترجمه و توضيح دو بخش اخير اين خطبه از ولايت فقيه امام امت - قدس سره - سود جسته ايم.)

«اِعتَبروا اَيُّهاالنّاسُ بِما وَعَظَ اللَّهُ بِهِ أَوْلياءَهُ مِن سُوءِ ثَنائِهِ عَلَي الأَحْبارِ إِذْيَقُولُ:«لَولا يَنْهاهُمُ الرَّبانِيُّونَ وَاْلأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهُم اْلأثمَ» [1] وَ قالَ:«لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي اِسْرائيلَ - اِلي قوله - لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ» [2] .

«اي مردم! از پندي كه خدا به اوليا و دوستانش به صورت نكوهش از علماي يهود داده عبرت بگيريد آن جا كه مي فرمايد: چرا علماي ديني و احبار، يهوديها را از سخنان گناه آميز و خوردن حرام نهي و جلوگيري نمي كنند؟ و باز مي فرمايد: آنها كه از بني اسرائيل كافر شدند مورد لعن و نفرين قرار گرفتند تا آنجا كه مي فرمايد: آنها از اعمال زشتي كه انجام مي دادند يكديگر را نهي نمي كردند و چه كار بدي را مرتكب مي شدند».

«وَاِنَّما عابَ اللَّهُ ذلِكَ عَلَيْهِم لاَِنَّهُمْ كانُوا يَرَونَ مِنَ الظّلمَةِ الذّينَ بَين أَظهُرِهِم المُنكَرَ وَالْفَسادَ فلا يَنْهَوْنَهُمْ عَنْ ذلِكَ رغْبَهً فيما كانُوا يَنالُونَ مِنْهُمْ وَرَهْبَةً مِمَّا يَحْذَرُونَ وَاللَّهُ يَقُولُ:«فَلا تَخْشَوْاالنّاسَ وَاخْشَونِ» [3] وَ قالَ:«اَلْمُؤمِنُونَ وَالْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلياءُ بَعْضٍ يَأمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهُوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ» [4] .

«در حقيقت خدا آن را از اين جهت عيب مي شمارد كه آنان با چشم خود مي ديدند


كه ستمكاران به زشتكاري و فساد پرداخته اند و باز منعشان نمي كردند و اين سكوت به خاطر علاقه به مال بود كه ازآنان دريافت مي كردند و نيز به خاطر ترسي بود كه از آزار و تعقيب آنان به دل راه مي دادند و در حالي كه خدا مي فرمايد: از مردم نترسيد و از من بترسيد و مي فرمايد: مردان مؤمن دوستدار رهبر و عهده دار يكديگرند همديگر را امر به معروف و نهي از منكر مي كنند».

«فَبَدَأَ اللَّهُ بِالأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهي عَنِ الْمُنْكَرِ فَرِيضَةً مِنْهُ لِعِلْمِهِ بِأَنَّها اِذا اُدِّيَتْ وَاُقيمَتْ اِسْتَقامَتِ الْفَرائضُ كُلُّها هيِّنُها وَصَعْبُها وَذلِكَ أَنَّ اْلأَمرَ بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّهيَ عَنِ الْمُنْكَرِ دُعاءٌ اِلَي اْلاِسْلامِ مَعَ رَدِّ الْمَظالِمِ وَمُخالَفَةِ الظَّالِمِ وَقِسْمَةِ الفي ءِ وَالْغَنائِمِ وَاَخْذِ الصَّدَقاتِ مِنْ مَواضِعِها وَوَضْعِها في حَقِّها».

«خداوند در اين آيه در شمردن صفات مؤمنان كه مظهر دوستداري و رهبري متقابل است از امر به معروف و نهي از منكر شروع مي كند و نخست آن را واجب مي شمارد؛ زيرا مي داند كه اگر امر به معروف و نهي از منكر انجام بگيرد و در جامعه برقرار شود همه واجبات از آسان گرفته تا مشكل همگي برقرار خواهد شد و آن بدين سبب است كه امر به معروف ونهي از منكر عبارت است از دعوت به اسلام (يعني جهاد اعتقادي خارجي) به اضافه باز گرداندن حقوق ستمديدگان به آنان و مخالفت و مبارزه با ستمگران و كوشش براي اين كه ثروتهاي عمومي و غنايم جنگي طبق قانون عادلانه اسلام توزيع شود و صدقات (زكات و همه مالياتهاي الزامي و داوطلبانه) از موارد صحيح و واجب آن جمع آوري و گرفته شود و هم در موارد شرعي و صحيح آن به مصرف برسد».

و اين بود ترجمه بخش دوم از خطبه حسين بن علي عليهما السلام اينك به متن و ترجمه بخش سوم آن توجه فرماييد.