«سليم» مي گويد: در اين اوضاع و احوال و دو سال قبل از هلاكت معاويه [1] حسين بن علي عليهما السلام سفر حجّي انجام داد و عبداللَّه بن عباس و عبداللَّه بن جعفر را براي خود همسفر انتخاب نمود و در مكه از مردان و زنان بني هاشم و از گروه انصار افرادي را كه آن حضرت و بني هاشم مي شناختند دعوت به عمل آورد و به همه آنان مأموريت داد كه از افراد ذيصلاح و متعهد از صحابه رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم و از تابعين، براي شركت در جلسه اي كه قرار است در «مِني» تشكيل شود دعوت كنند.

و چون مدعوين كه تعدادشان به هزار نفر بالغ مي گرديد [2] در مني و در زير خيمه حسين بن علي عليهما السلام گرد آمدند آن حضرت شروع به صحبت نمود و پس از حمد و ثناي خداوند چنين فرمود:

«شما از جناياتي كه معاويه اين جبار طاغيه بر ما و شيعيان ما روا داشته مطلع و آگاهيد و شاهد و ناظر ستمگريهاي او مي باشيد، اينك من مطالبي را (درباره پدرم) مطرح مي كنم كه اگر درست بود تصديقم كنيد و اگر نادرست بود از من نپذيريد، گفتار


مرا بشنويد و سخنان مرا بنويسيد و تذكرات مرا به خاطر بسپاريد، آنگاه كه به شهر و ديار خود مراجعت مي كنيد آنچه را كه فرا گرفته ايد به اقوام و عشيره مورد وثوق و افراد مورد اعتماد از دوستان و آشنايان خود ابلاغ كنيد؛ زيرا ترس آن دارم كه اين آيين، مندرس گرديده و اين مذهب حق از بين برود.«واللَّه مُتّمُّ نُورِهِ وَلوْ كَرِهَ الْكافِرونَ»» [3] .

«سليم» مي گويد: پس از آنكه سخنان امام عليه السلام به پايان رسيد مجدداً تأكيد نمود كه شما را به خدا پس از مراجعت از اين سفر، گفتار مرا به افراد مورد اعتماد خود برسانيد آنگاه از منبر فرود آمد و شركت كنندگان نيز با تصميم ابلاغ سخنان آن حضرت متفرق گرديدند.