بازگشت

آخرين مناجات حسين بن علي


«اَللّهُمَّ مُتَعاليَ الْمَكانِ عَظِيمَ الْجَبَرُوتِ شَدِيدَ الِْمحالِ عَنِّي غَنِيٌّ عَنِ الْخَلائِقِ عَرِيضُ الْكِبْرِياءِ قادِرٌ عَلي ما تَشاءُ قَرِيبٌ الرَّحْمَةِ صادِقُ الْوَعْدِ سابِغُ النِّعْمَةِ حَسَنُ الْبَلاءِ قَرِيبٌ اِذا


دُعيتَ مُحِيطٌ بِما خَلَقْتَ قابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تابَ اِلَيْكَ قادِرٌ علي ما اَرَدْتَ تُدْرِكُ ما طَلَبْتَ شَكُورٌ اِذا شُكرْتَ ذَكُورٌ اِذا ذُكِرْتَ اَدْعُوكَ مُحْتاجاً وَاَرْغَبُ اِلَيْكَ فَقِيراً وَاَفْزعُ اِلَيْكَ خائِفاً وَاَبْكِي مَكْرُوباً وَاَسْتَعِينُ بِكَ ضَعِيفاً وَاَتَوَكَّلُ عَلَيْكَ كافِياً اَللّهُمَّ احْكُمْ بَيْنَنا وَبَيْنَ قَومنا فَاِنَّهُمْ غَرُّونا وَخَذَلُونا وَغَدَرُوا بِنا وَقَتَلُونا وَنَحْنُ عِتْرَةُ نَبِيِّكَ وَوُلْدُ حَبِيبِكَ مُحَمَّدٍ صلي الله عليه وآله وسلم الَّذِي اصْطَفَيْتَهُ بِالرِّسالَةِ وَأتْمَنْتَهُ الْوَحْيِ عَلَي فَاجْعَلْ لَنا مِنْ اَمْرِنا فَرَجاً وَمَخْرَجاً يا اَرْحَمَ الراحِمينَ.

...صَبْراً عَلي قَضائِكَ يا رَبِّ لا اِلهَ سِواكَ يا غِياثَ الْمُسْتَغيثين مالِي رَبُّ سِواكَ وَلا مَعْبُودٌ غَيْركَ صَبْراً عَلي حُكْمِكَ يا غِياثَ مَنْ لا غِياثَ لَهُ يا دائِماً لا نَفادَ لَهُ يا مُحْيِي الْمَوتي يا قائِماً عَلي كُلِّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ اُحْكُمْ بَيْني وَبَيْنَهُمْ وَاَنْتَ خَيْرُالْحاكِمينَ».

ترجمه و توضيح لغات

مُتَعال: برتر. جَبَرُوت: صيغه مبالغه است: قُدْرَتْ: تسلط. مِحال (به كسر ميم): دقت، تصرف، عريض: گسترده. كِبْرِياء: عظمت و بزرگي، سابِغ: وسيع. شَكُور: شكرگزار و يكي از اسماء خداوند است كه پاداش زياد در مقابل كم مي دهد.ذكور: يادآورنده، بسيار ياد كننده. بَلاء: آزمايش. رَغِبَ اِلَيْه: تضرع و زاري نمود. فقير: نيازمند. فَزَعَ اِلَيْهِ: به سوي او پناه برد. كرْب: اندوه. غَرُّونا (از غَرَّ): گول زد. غَدْر: خيانت كردن. غِياث: كمك. اِسْتِغاثَة: ياري طلبيدن. نَفاد: تمام شدن.

ترجمه و توضيح

بنابه نقل شيخ الطائفه، شيخ طوسي در مصباح المتهجد و مرحوم سيدبن طاووس در اقبال، حسين بن علي عليهما السلام در آخرين دقايق زندگيش چشمها راباز كرد و به سوي آسمان متوجه گرديد و براي آخرين بار با پروردگار خويش، پروردگار عالميان چنين مناجات و راز و نياز نمود: [1] .

«اي خدايي كه مقامت بس بلند، غضبت شديد، نيرويت بالاتر از هر نيرو، تو كه از


مخلوقات خويش مستغني هستي و در كبريا و عظمت فراگير، به آنچه بخواهي توانا، رحمتت به بندگانت نزديك، وعده ات صادق، نعمتت شامل، امتحانت زيبا، به بندگانت كه تو را بخوانند نزديك هستي و بر آنچه آفريده اي احاطه داري و هركس كه از در توبه درآيد پذيرايي، آنچه را كه اراده كني توانايي، آنچه را كه بخواهي درك تواني كرد، كسي را كه شكرگزار تو باشد شكرگزاري، ياد كننده ات را يادآوري، من تو را خوانم كه نيازمند توأم و به سوي تو روي آرم كه درمانده توأم، ترسان به پيشگاهت فزع مي كنم، غمگين دربرابرت مي گريم، از تو مدد مي طلبم كه ناتوانم، خود را به تو وامي گذارم كه بسنده اي، خدايا! در ميان ما و قوم ما داوري كن كه آنان از راه مكر و حيله وارد شدند و دست از ياري ما برداشتند وما را كه فرزندان پيامبر و حبيب تو محمد صلي الله عليه وآله وسلم هستيم به قتل رسانيدند، پيامبري كه به رسالت خويش انتخاب نموده وامين و حيش قرار داده اي، اي خدا! اي مهربانترين! در حوادث، بر ما گشايش و در پيشامدها، برما خلاصي عنايت كن».

امام عليه السلام مناجات خويش را با اين جملات به پايان رسانيد:

«در مقابل قضا و قدر تو شكيبا هستم اي پروردگاري كه بجز تو خدايي نيست. اي فريادرس دادخواهان كه مرا جز تو پروردگاري و معبودي نيست. برحكم و تقدير تو صابر و شكيبا هستم. اي فريادرس آنكه فريادرسي ندارد، اي هميشه زنده اي كه پايان ندارد. اي زنده كننده مردگان. اي خدايي كه هركسي را با اعمالش مي سنجي، در ميان من و اين مردم حكم كن كه تو بهترين حكم كنندگاني».

و آنگاه كه صورت به خاك مي گذاشت، گفت:«بِسْمِ اللَّه وَ بِاللَّه وَفِي سَبيلِ اللَّه وَعَلي مِلَّةِ رَسُولِ اللَّه» [2] .



پاورقي

[1] هردو شخصيت علمي،اين دعا و مناجات را در ضمن دعاهاي سوّم شعبان نقل و بر خواندن آن توصيه نموده‏اند و جالب اينکه هردو بزرگوار در اين مورد از روز عاشورا به «يوم‏الکوثر» تعبير نموده‏اند!!.

[2] لهوف، ص 110.