«يا شِيعَةَ آلِ أَبِي سُفْيانَ اِنْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دِيْنٌ وَكُنْتُمْ لا تَخافُونَ الْمَعادَ فَكُونُوا اَحْراراً في


دُنْياكُمْ وَاِرْجِعُوا اِلي اَحْسابِكُمْ اِن كُنتم عُرباً كما تزعمون.... اَنَا الّذي أُقاتِلُكُمْ وَتقاتِلُوني وَالنَّساءُ لَيْسَ عَلَيْهِنَّ جُناحٌ فَامنَعوا عُتاتَكُمْ عَنِ التَّعَرُّضِ لِحَرَمي مادُمْتُ حَيّاً» [1] .

ترجمه و توضيح لغات

جُناح: گناه. عُتاب (جمع عاتِي): ستمگر، تجاوزگر.

ترجمه و توضيح

خوارزمي مي گويد: حسين بن علي عليهما السلام كه حملات پي در پي و جنگ سختي مي نمود و در هر حمله گروهي از دشمن را به خاك و خون مي كشيد يكباره دشمن تصميم گرفت كه با وارد ساختن ضربه روحي آن حضرت را از كار بيندازد و لذا در ميان او و خيمه ها حائل گرديد و حمله به سوي خيمه ها را آغاز نمود.

در اينجا بود كه امام عليه السلام با صداي بلند فرياد نمود:«يا شِيعَةَ آلِ أَبِي سُفْيانَ...؛ اي پيروان خاندان ابي سفيان، اگر دين نداريد و از روز جزا نمي هراسيد، لااقل در زندگي آزادمرد باشيد و اگر خود را عرب مي پنداريد به نياكان خود بينديشيد و شرف انساني خود را حفظ كنيد».

شمر گفت:«ماتَقُولُ يا حُسَيْنُ؛ حسين! چه مي گويي؟!».

آن حضرت عليه السلام پاسخ داد:«اَنَا الّذي أُقاتِلُكُمْ...؛ من با شما مي جنگم و شما با من مي جنگيد و اين زنان گناهي ندارند تا من زنده هستم به اهل بيت من تعرض نكنيد و از تعرض اين ياغيان جلوگيري نماييد».

شمر گفت:«لَكَ ذلِكَ يَا ابْنَ فاطِمَةَ؛ فرزند فاطمه اين حق را به تو مي دهيم».

سپس سپاهيان را صدا كرد:«اِلَيْكُمْ عَنْ حَرَمِ الرَّجُلِ وَاْقصُدُوهُ بِنَفْسِهِ فَلَعَمْرِي لَهُو كُفْوٌ كَرِيمٌ...؛ دست از حرم وي برداريد و حمله را متوجه خود او سازيد به جانم سوگند او هماورد شريفي است...».