اَلْمَوْتُ اَوْلي مِنْ رُكُوبِ الْعارِ

وَالْعارُ اَوْلي مِنْ دُخُولِ النّار [1] .



اَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ

آليْتُ اَنْ لا اَنْثَني



اَحْمي عِيالاتِ اَبِي

اَمْضِي عَلي دِينِ النَّبي



اَنَا ابْنُ عَلِيٍّ الْخَيْرِ مِنْ آلِ هاشِمٍ

كَفانِي بِهذا مَفْخَراً حِينَ اَفْخَرُ



وَجَدّي رَسُولُ اللَّه، أكْرَمُ مَنْ مَضي

وَنَحْنُ سِراجُ اللَّه في الأَرْضِ نَزْهَرُ



وَفاطِمَةُ اُمّي اْبنَةُ الطُّهْرِ اَحْمَدَ

وَعَمّي يُدْعي ذُوالجَناحَيْنِ جَعْفَرُ



وَفِينا كِتابُ اللَّه اُنْزِلَ صادِعاً

وَفينَا الْهُدي وَالْوَحْيُ بِالْخَيْرِ يُذْكَرُ



وَنَحْنُ اَمانُ اللَّهِ فِي الْخَلْقِ كلّهِمْ

نَسِّرُ بِهذا فيِ الأَنامِ وَنَجْهَرُ



وَنَحْنُ وُلاةُ الْحَوْضِ نَسْقِي مُحِبَّنا

بِكَأْسٍ وَذاكَ الْحَوْضُ للسَقيُ كَوثَرُ



فَيَسْعَدُ فِينا فيِ الْقِيامِ مُحِبّنا

وَمُبْغِضُنا يوم الْقِيمَةِ يَخْسَرُ [2] .



كَفَرَ الْقَوْمُ وَقدْماً رَغِبُوا

عَنْ ثَواب اللَّه رَبِّ الثَّقَلَيْنِ






قَتَلُوا قِدْماً عَلِّياً واْبنَهُ

حَسَنَ الخَيْرِ وَجاءوا لِلْحُسَيْن



خيْرَهُ اللَّه مِنَ الْخَلْقِ أَبي

بَعْدَ جَدّي وَاَنَا ابْنُ الْخِيرَتَيْنِ [3] .



ترجمه و توضيح لغات

آلَيْتُ (از ايلاء): سوگند ياد كردن. اِنْثِناءِ: تواضع، قبول ذلت؛ منظور امام خضوع در مقابل باطل است. اَمْضي: كشته مي شوم، مي ميرم. نَزْهَرُ (از: زَهَرَ، زَهُوراً): درخشيدن. صادِع (از صدع): مطلب را بيان نمود، كشف و حل كرد. رَغِبَ: اگر با «عن» متعدي شودبه معناي اعراض است.

ترجمه و توضيح

از حسين بن علي عليهما السلام آنگاه كه شخصاً وارد جنگ با دشمن گرديده تا مرحله شهادتش سه موضوع جالب و مهم نقل شده است كه در پايان اين دفتر و به عنوان حسن ختام در اختيار خواننده عزيز قرار مي دهيم: حماسه ها، منشور جهاني و مناجات با پروردگار.

در مورد حماسه هاي آن حضرت در كتب تاريخ اشعار زياد و مختلفي نقل شده است كه ما به نقل سه فراز از اين شعار اكتفا مي نماييم: صاحب عوالم و ابن نما، نقل مي كنند كه حسين بن علي عليهما السلام هنگام حمله به صفوف دشمن، اين اشعار حماسه اي را مي خواند:«اَلْمَوْتُ اَوْلي مِنْ رُكُوبِ الْعارِ...».

«مرگ بهتر از پذيرفتن ننگ است و پذيرفتن ننگ بهتر از قبول آتش.

من حسين بن علي هستم.

سوگند ياد كرده ام كه در مقابل دشمن سر فرود نياورم، من از اهل و عيال پدرم حمايت مي كنم.

و در راه آيين پيامبر كشته مي شوم».

خوارزمي مي گويد: حسين بن علي عليهما السلام در حالي كه سوار اسب گرديده و شمشير به


دست داشت و با حالتي كه از زندگي قطع اميد كرده و تصميم به مرگ و شهادت گرفته بود، در مقابل دشمن قرار گرفت و اين اشعار را مي خواند كه به صفوف دشمن حمله نمود:«اَنَا ابْنُ عَلِيٍّ الْخَيْرِ مِنْ آلِ هاشِمٍ».

«من پسر علي آن مرد نيك هاشمي هستم كه در مقام افتخار همين براي من بس است. جدم رسول اللَّه كه شريفترين گذشتگان است و ما چراغهاي خدا هستيم كه در روي زمين مي درخشيم.

و مادرم فاطمه دختر پاك احمد و عمويم جعفر كه ذوالجناحين نام يافته است.كتاب خدا در پيش ماست؛ كتابي براي روشنگري نازل گرديده است.

و در ميان ماست وحي و هدايتي كه به نكويي ياد مي شود.

و ما در ميان همه خلق وسيله امن هستيم و اين حقيقت را در ميان مردم گاهي نهان داريم و گاهي عيان.

و ماييم ساقيان حوض كه دوستان خود را با جام مخصوص سيراب مي كنيم و اين حوض گوارا همان «كوثر» است.

در روز قيامت دوستان ما به وسيله محبت ما به سعادت و دشمنان ما به خسران خواهند رسيد».

خوارزمي مي گويد: امام عليه السلام در حملات خود اين شعرها را نيز مي خواند:

«كَفَرَ الْقَوْمُ وَقدْماً رَغِبُوا...».

«اين مردم به كفر گراييدند و در گذشته نيز از ثواب خداي انس و جن اعراض كرده بودند.

در گذشته علي و فرزندش حسن آن مرد نيك سيرت را كشتند و اينك به قتل حسين آماده اند.

پس از جدم،پدرم برگزيده ترين مردم است و من فرزند دو برگزيده عالم مي باشم».