«يا جُونُ اَنْتَ في اِذْنٍ مِنِّي فَاِنَّما تَبَعْتَنا طَلَباً لِلْعافية فَلا تَبْتَلِ بِطَرِيقَنِنا... اَللّهُمَّ بَيِّضْ وَجْهَهُ


وَطَيِّبْ رِيحَهُ وَاحْشُرهُ مَعَ الأبْرارِ وَعَرِّفْ بَيْنَهُ وَبَيْنَ مُحَمَّدٍ وَآلِ مَحَمَّدٍ» [1] .

ترجمه و توضيح

جون بن حري، غلام سياه و متعلق به ابوذر بود كه پس از وي خدمتگزار اهل بيت گرديده، در زمان امام حسن مجتبي عليه السلام با آن حضرت و سپس با حسين بن علي عليهما السلام زندگي و افتخار خدمت او را داشت و از مدينه تا مكه و از مكه تا كربلا در ركاب آن حضرت بود و چون در روز عاشورا جنگ به اوج شدت رسيد، به خدمت امام آمده و اجازه جنگ خواست.

امام در پاسخ وي فرمود:«يا جُوْنُ اَنْتَ في اِذْنٍ مِنِّي...؛ جون! من بيعت را از تو برداشتم و آزاد گذاشتم؛ زيرا تو به اميد عافيت و آسايش تا اينجا به همراه ما آمده اي و در راه ما خود را به ناراحتي و مصيبت مبتلا نگردان».

«جَوْن» خود را روي قدمهاي حسين بن علي عليهما السلام انداخت و در حالي كه پاهاي آن حضرت را مي بوسيد چنين گفت: يابن رسول اللَّه! آيا سزاوار است كه من در رفاه و راحتي كاسه ليس شما باشم و در شدت و ناراحتي و در مقابل دشمن، دست از شما بردارم؟ آري بدن من بدبو و خاندان من ناشناخته و رنگ من سياه است با بهشت برين بر من منّت بگذار تا بدنم خوشبو و رنگم سفيد و حسب من به عزّت و شرف نايل گردد، نه به خدا سوگند! من هرگز از شما جدا نخواهم شد تا خون سياه من با خون شما آميخته گردد» [2] .

امام عليه السلام چون وفا و صميميت و اصرار جون را مشاهده نمود، به وي اجازه داد تا به سوي ميدان حركت كند و چون از پاي درآمد و در زمين كربلا قرار گرفت، امام عليه السلام خود را به بالين وي رسانيد و در كنارش نشست و با اين جملات او را دعا نمود.

«اَللّهُمَّ بَيِّضْ وَجْهَهُ...؛ خدايا رويش را سفيد و بدنش را خوشبو و با ابرار و نيكان


محشورش بگردان و در ميان او با محمد و خاندانش معارفه و آشنايي بيشتر قرار بده».