«... نَعَمْ اَنْتَ اَمامِي فِي الْجَنَّةِ».


ترجمه و توضيح

به طوري كه قبلاً اشاره گرديد، پس از آنكه پيشنهاد آتش بس موقت از سوي امام براي اداي فريضه ظهر مورد پذيرش اهل كوفه قرار نگرفت، آن حضرت بدون توجه به تيرباران دشمن به نماز ايستاد و چند تن از ياران آن حضرت از جمله سعيد بن عبداللَّه و عمروبن قرظه كعبي در پيش روي امام ايستادند و سينه خود را سپر كردند كه پس از تمام شدن نماز در اثر تيرهايي كه به بدنشان رسيده بود به شهادت رسيدند.

سعيد بن عبداللَّه پس از نماز كه با بدن خون آلود و ضعف شديد به روي خاك افتاده بود، چنين مي گفت: خدايا! به اين مردم لعنت و عذاب بفرست مانند عذابي كه بر قوم عاد و ثمود فرستادي و سلام مرا به پيامبرت برسان و از اين درد و رنجي كه به من رسيده است او را مطلع بگردان؛ زيرا هدف من از اين جانبازي و تحمل اين همه درد و رنج، رسيدن به اجر و پاداش تو از راه ياري نمودن به پيامبر تو مي باشد.

سپس چشمهايش را باز كرد و به قيافه امام تماشا نمود و به آن حضرت عرضه داشت:«اَوْفَيْتُ يَابْنَ رَسُولِ اللَّه؟؛ فرزند رسول خدا آيا من وظيفه خود را در مقابل تو انجام دادم؟».

امام عليه السلام در پاسخ وي فرمود:«نَعَمْ اَنْتَ اَمامِي فِي الْجَنَّة؛ آري، (تو وظيفه اسلامي و انساني خود را به خوبي انجام دادي و) تو پيشاپيش من در بهشت برين هستي».