«جُزيتُمْ مِنْ اَهْلِ بَيْتِي خَيْراً اِرْجِعِي اِلَي النِّساءِ رَحِمَكِ اللَّهُ فَقَدْ وُضِعَ عَنْكِ الْجِهادُ.

... لا يَقْطَعُ اللَّهُ رَجاءَكِ» [1] .

ترجمه و توضيح

يكي از ياران حسين بن علي عليهما السلام فردي است از قبيله كلب به نام «عبداللَّه بن عمير» كه كنيه او ابووهب مي باشد و به همراه همسر و مادرش از كوفه براي ياري آن حضرت حركت كرده بود.

عبداللَّه بن عمير در يك حمله كه از سوي گروهي به فرماندهي شمر به جناح چپ سپاه امام عليه السلام متوجه گرديد با عده اي ديگر از افراد سپاه امام عليه السلام كشته شد، او در دفع اين حمله استقامت عجيبي از خود نشان داد و پس از آنكه گروهي سواره و پياده از افراد دشمن را به هلاكت رسانيد، دست راست و يكي از پاهايش قطع گرديد و به اسارت دشمن درآمد و بلافاصله به صورت «قتل صبر» و در مقابل صفوف و در معرض ديد سپاهيان دشمن، بدن او را با نيزه و شمشير قطعه قطعه نموده و به شهادت رسانيدند.

همسر وي كه در ميان خيمه ها بود، به قتلگاه رفت و در كنار پيكر بي روح و قطعه قطعه شوهرش نشست و در حالي كه خون از سر و صورت وي پاك مي كرد چنين مي گفت:«هَنِيئاً لَكَ الْجَنَّةُ اَسْأَلُ اللَّهَ الَّذي رَزَقَكَ الْجَنَّةَ اَنْ يَصْحَبَني مَعَكَ؛ بهشت بر تو گوارا باد! درخواستم از خدايي كه بهشت را بر تو ارزاني داشته اين است كه مرا نيز در آنجا مصاحب تو گرداند».

در اين حال غلام شمر به نام «رستم» به دستور وي با چماقي به همسر عبداللَّه


حمله نمود و سر وي را شكست و در همانجا كشته شد و جسد بي جانش در كنار پيكر همسرش به روي خاك افتاد و اين تنها كسي است از بانوان كه در حادثه كربلا به شهادت رسيده است.

غلام شمر آنگاه سر عبداللَّه را از تنش جدا كرده و به سوي خيمه ها انداخت، مادر عبداللَّه كه در ميان خيمه هاي بود، سر بريده فرزندش را برداشت و خاك و خون از صورتش پاك كرد آنگاه در حالي كه عمود خيمه را به دست گرفته بود به سوي صفوف لشكر حركت نمود.

امام دستور داد او را به سوي خيمه ها برگردانيدند و خطاب به وي چنين فرمود:«جُزيتُمْ مِنْ اَهْلِ بَيْتِي خَيْراً...؛ در راه حمايت از اهل بيت من به پاداش نيك نايل شويد خدا رحمتت كند به سوي خيمه ها برگرد كه جهاد از تو برداشته شده است».

مادر عبداللَّه طبق دستور امام در حالي كه اين جمله را بر زبان مي راند، به خيمه بازگشت:«اَللّهُمَّ لا تَقْطَعْ رَجائي؛ خدايا! اميد مرا قطع نكن. امام در پاسخ وي فرمود:لا يَقْطَعُ اللَّهُ رَجاءَكِ؛ خدا اميد تو را قطع نخواهد نمود».