«... اِنَّ اللَّه تَعالي اَذِنَ في قَتْلِكُمْ وَقَتْلِي فِي هذاالْيَومِ فَعَلَيْكُمْ بِالصَّبْرِ وَالْقِتالِ» [1] .

«... صَبْراً يا بَنِي الكِرامِ فَمَا الْمَوتُ اِلاّ قَنْطَرَةٌ تَعْبُرُ بِكُمْ عَنِ الْبُؤْسِ وَالضَّرَّاءِ اِلَي الْجِنانِ الواسِعَةِ وَالنِّعَمِ الدّائمةِ فَاَيُّكُمْ يَكْرَهُ اَنْ يَنْتَقِلَ مِنْ سِجْنٍ اِلي قَصْرٍ وَما هُوَ لاِعْدائِكُمْ اِلاّ كَمَنْ يَنْتَقِلُ من قَصْرٍ اِلي سِجْنٍ وَعَذابٍ اِنَّ اَبِي حَدَّثَّني عَنْ رَسُولِ اللَّهِ اِنَّ الدُّنْيا سِجْنُ الْمُؤمِنِ وَجَنَّةُ الْكافِر والْمَوْتُ جِسْرُ هُؤُلاءِ اِلي جِنانِهِمْ وَجِسْرُ هؤلاءِ اِلي جَحيمِهِمْ ما كُذِبْتُ وَلا كَذِبْتُ» [2] .


ترجمه و توضيح لغات

قَنْطَرَة: پل، بُؤْس: تيره روزي، فلاكت. ضَرّاء: روز بدبختي. جنان (جمع جَنَّت): بهشت. جَحيم: دوزخ.

ترجمه و توضيح

بنا به نقل ابن قولويه و مسعودي [3] حسين بن علي عليهما السلام آنگاه كه نماز صبح را بجاي آورد، رو به سوي نمازگزاران نموده پس از حمد و سپاس خداوند به آنان چنين فرمود:«اِنَّ اللَّه تَعالي اَذِنَ...: خداوند به كشته شدن شما و كشته شدن من در اين روز اذن داده است و بر شماست كه صبر و شكيبايي در پيش گرفته و با دشمن بجنگيد».

مرحوم شيخ صدوق [4] از امام سجاد عليه السلام مطلبي بدين مضمون نقل مي كند كه:

در روز عاشورا چون جنگ شدت گرفت و كار بر حسين بن علي عليهما السلام سخت شد بعضي از ياران آن حضرت متوجه گرديدند كه تعدادي از اصحاب و ياران امام عليه السلام در اثر شدت جنگ و با مشاهده ابدان قطعه قطعه شده دوستانشان و رسيدن نوبت شهادتشان رنگشان متغير و لرزه بر اندامشان مستولي گرديده است ولي خود حسين بن علي عليهما السلام و تعدادي از خواص يارانش برخلاف گروه اول هرچه فشار بيشتر و فاصله آنان با شهادت نزديكتر مي شود رنگشان گلناري گشته و از آرامش و سكون خاطر بيشتري برخوردار مي گردند كه از اين منظره جالب و شهامت فوق العاده متعجب شده در حالي كه به قيافه روحاني و سيماي گلناري حسين بن علي عليهما السلام اشاره مي نمودند به ياران خود چنين گفتند:

«انظروا لا يبالي بالموت؛ به حسين بن علي عليهما السلام نگاه كنيد كه از مرگ و شهادت كوچكترين ترسي به خود راه نمي دهد».

آن حضرت چون اين جمله را از وي بشنيد ياران خويش را اين چنين مورد خطاب قرار داد:

«صبراً يا بني الكرام...؛ اي بزرگ زادگان صبر و شكيبايي به خرج دهيد كه مرگ


چيزي جز يك پل نيست كه شما را از سختي و رنج عبور داده به بهشت پهناور و نعمتهاي هميشگي آن مي رساند، چه كسي است كه نخواهد از يك زندان به قصري انتقال يابد و همين مرگ براي دشمنان شما مانند آن است كه از كاخي به زندان و شكنجه گاه منتقل گردند. پدرم از پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم بر من نقل نمود كه مي فرمود: دنيا براي مؤمن همانند زندان و براي كافر همانند بهشت است. مرگ پلي است كه اين گروه مؤمن را به بهشتشان مي رساند و آن گروه كافر را به جهنمشان. آري، نه دروغ شنيده ام و نه دروغ مي گويم».

آن حضرت پس از اين بيان، صفوف لشكر خويش را كه بنا به مشهور از 72 تن تشكيل مي يافت [5] منظم نمود، ميمنه سپاه را به زهير بن قين و ميسره را به حبيب بن مظاهر و پرچم را به برادرش عباس بن علي عليهما السلام سپرد و خود و افراد خاندانش در قلب سپاه قرار گرفتند.