امام عليه السلام با انتخاب اين آيه شريفه از مجموع آيات قرآن مجيد در شب عاشورا و در آن شرايط خاص، خواسته است وضع هردو گروه را كه در مقابل هم قرار گرفته بودند، بيان كند كه آيه اول فلسفه برتري ظاهري گروه ظالم و جنايتكار را روشن مي كند و نبايد اين تفوق و برتري ظاهري موجب ناراحتي و انكسار مؤمنان گردد بلكه اين پيروزي موقتي است و مهلتي است از سوي خداوند تا گروه جنايتكار هرچه بيشتر در منجلاب فساد و گناه قرار گرفته و يكسره در آن غرق شوند و اگر مناقشه در تعبير نباشد بايد بگوييم: اين فرصتي است تاكتيكي.

و هر گروه و حكومت و هر شخصي با داشتن روش ظالمانه مشمول چنين فرصت موقت و تاكتيكي باشد بايد خود را آماده روزي كند كه عذاب خدا به سخت ترين وجهي او را فرا خواهد گرفت.

و اما آيه دوم در مورد گروه مؤمنان است كه اگر روزي به بلا و مصيبت گرفتار مي شوند و به ظاهر با هزيمت و شكست مواجه مي گردند، باز هم به علت امتحان و آزمايش است تا پاكان از ناپاكان و نيكان از بدان متمايز گردند.

و اين موضوع به صحنه عاشورا و بيابان كربلا كه با تمام حيثياتش يكي از بزرگترين صحنه هاي امتحان و آزمايش نيز بود، اختصاص ندارد بلكه همه تاريخ و همه


اين جهان با عظمت، صحنه آزمايشي است براي همه افراد بشر كه:«كُلُّ يَوْم عاشُورا وَكُلُّ اَرْض كرْبلا».