«وَلا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا اَنَّما نُمْلي لَهُمْ خَيْرٌ لأنْفُسِهِمْ اِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَلَهُمْ عَذابٌ مُهينٌ ما كانَ اللَّهُ لِيَذَرَالْمُؤْمِنينَ عَلي ما اَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتّي يَميزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّب» [1] .

ترجمه و توضيح لغات

يَحْسَبَنَّ (از: حَسِبَ يَحْسِبُ): پنداشتن. نُمْلي (از: اِمْلاء): مهلت دادن، تأخير انداختن. مُهين (به ضم ميم): ذلتبار. يَذَرُ (از: وذره): او را ترك نمود.يميزُ (از ميز): جدا كردن.

ترجمه و توضيح

در شب عاشورا در ميان خيمه هاي حسين بن علي عليهما السلام جنب و جوش عجيب و نشاط فوق العاده اي به چشم مي خورد: يكي سلاح خود را براي جنگ اصلاح و آماده مي نمود، ديگري مشغول عبادت و مناجات با پروردگار و آن ديگري مشغول خواندن قرآن «لَهُمْ دَوِيٌّ كَدَوِيِّ النَّحْلِ بين قائمٍ وَقاعدٍ وَراكِعٍ وَساجِدٍ» از ضحاك بن عبداللَّه مشرقي نقل شده كه در آن شب در هر چند لحظه گروهي سواركار از لشكريان عمرسعد به عنوان مأموريت و نظارت به پشت خيمه هاي حسين بن علي عليهما السلام مي آمدند و به وضع اين خيمه نشينان سر مي كشيدند، يكي از آنان صداي امام عليه السلام را كه اين آيه شريفه را مي خواند، شناخت:«وَلا يَحْسَبَنَّ الَّذينَ...؛ آنانكه كفر ورزيدند گمان نبرند مهلتي كه به آنان مي دهيم به نفع آنهاست بلكه به آنان مهلت مي دهيم تا بر گناهان خود بيفزايند و براي آنان عذابي است ذلتبار، خداوند مؤمنان را با اين وضعي كه هستند واگذار نخواهد نمود تا بد را از نيك و ناپاك را از پاك جدا سازد».

آن مرد با شنيدن اين آيه گفت: به خدا سوگند! اين افراد نيك، ما هستيم كه خدا ما را از شما جدا كرده است!!

«برير» هم جلو آمد و به او پاسخ داد كه: اي مرد فاسق! خدا تو را در صف ناپاكان قرار داده است، به سوي ما برگرد و از اين گناه بزرگ خود توبه بكن؛ زيرا به خدا سوگند كه ماييم افراد پاك.


آن مرد از روي استهزا گفت:«وَاَنَا عَلي ذلِكَ مِنَ الشّاهِدِينَ؛ من نيز به اين شهادت مي دهم». آنگاه به سوي اردوگاه لشكر ابن سعد برگشت [2] .