«ما كُنْتُ لاَِبْدَأَهُمْ بِالْقِتالِ... [1] اَللّهُمَّ اَعُوذُبِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَالْبَلاءِ هاهُنا مَحَطُّ رحالِنا وهاهُنا وَاللَّهِ مَحَلُّ قُبُورِنا وَهاهُنا وَاللَّهِ مَحْشَرُنا وَمَنْشَرُنا وَبِهذا وَعَدَنِي جَدّي رَسُول اللَّه صلي الله عليه وآله وسلم وَلا خِلافَ لِوَعْدِهِ» [2] .

ترجمه و توضيح لغات

مَحَطّ: محل فرود آمدن. رَحْل: اثاثيه مسافر. مَحْشَر: روز و محل مبعوث شدن. مَنْشَر: محل زنده شدن در روز معاد.

ترجمه و توضيح

قافله امام عليه السلام و به موازات آن سپاهيان حر، به حركت خود ادامه دادند تا به «نَيْنوا» رسيدند و در اينجا با مردي مسلح كه سوار بر اسب تندرو بود مواجه گرديدند و او پيك ابن زياد و حامل نامه اي از سوي وي به «حر» بود. متن نامه چنين است:«جَعْجِعْ بِالْحسَيْنِ حينَ تَقْرَأُ كِتابي وَلا تُنْزِلهُ اِلاّ بِالْعَراءِ عَلي غَيْرِماءٍ وَغَيْرِ حِصْنٍ؛ با رسيدن اين نامه بر حسين بن علي فشار وارد بياور و در بياباني بي آب و علف و بي دژ و قلعه اي فرودش آر».

«حر» نيز متن نامه را براي امام عليه السلام خواند و آن حضرت را در جريان مأموريت


خويش قرار داد.

امام فرمود: پس بگذار ما در بيابان نينوا و يا غاضريات يا شفيه فرود آييم.

حر گفت: من نمي توانم با اين پيشنهاد شما موافقت كنم؛ زيرا من ديگر در تصميم گيري خود آزاد نيستم چون همين نامه رسان، جاسوس ابن زياد نيز مي باشد و جزئيات اقدامات مرا زير نظر دارد.

در اين هنگام «زهير بن قين» به امام عليه السلام چنين پيشنهاد نمود كه براي ما جنگ كردن با اين گروه كم، آسانتر است از جنگ كردن با افراد زيادي كه در پشت سر آنهاست و به خدا سوگند! طولي نخواهد كشيد كه لشكريان زيادي به پشتيباني اينها برسد و آن وقت ديگر ما تاب مقاومت در برابر آنان را نخواهيم داشت.

امام در پاسخ پيشنهاد زهير چنين فرمود:«ما كُنْتُ لأَبْدَأَهُمْ بِالْقِتالِ؛ من هرگز شروع كننده جنگ نخواهم بود».

آنگاه امام عليه السلام خطاب به حرّ فرمود: بهتر است يك قدر ديگر حركت كنيم و محل مناسبتري براي اقامت خود برگزينيم. حرّ موافقت نمود و به حركت خود ادامه دادند تا به سرزمين كربلا رسيدند دراينجا حرّ و يارانش به عنوان اينكه اين محل به فرات نزديك و محل مناسبي است از پيشروي امام جلوگيري نمودند.

وقتي حسين بن علي عليهما السلام تصميم گرفت در آن سرزمين فرود آيد، از نام آنجا سؤال كرد، پاسخ دادند كه: اينجا را «طف» مي گويند.

امام پرسيد نام ديگري نيز دارد؟ عرضه داشتند:«كربلا» هم ناميده مي شود.

امام با شنيدن اسم «كربلا» گفت:«اَللهُمَّ اَعُوذُبِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَالْبَلاء؛ خدايا! از اندوه و بلا به تو پناه مي آورم». سپس فرمود: «اينجاست محل فرودآمدن ما و به خدا سوگند! همين جاست محل قبرهاي ما و به خدا سوگنداز اينجاست كه درقيامت محشور و منشور خواهيم گرديدواين وعده اي است ازجدم رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم و در وعده او خلافي نيست».