از اين گفتار امام و مشابه آن كه در فراز پيش به تعبير نصيحت و خيرخواهي خطاب به «عبيداللَّه بن حر» بيان نموده است اين نكته به دست مي آيد افرادي كه به استمداد امام و رهبر مذهبي شان آنگاه كه نيازمند به امداد و كمك آنها است جواب مثبت نداده باشند به بزرگترين عقاب و سخت ترين عذاب توأم با خواري و ذلت مجازات خواهند گرديد؛ زيرا تعبير امام در اين دو مورد و درباره چنين افراد تنها اين نيست كه آنان داخل جهنم خواهند شد بلكه تعبير امام عليه السلام درعذاب و مجازات چنين افراد اين است كه «اَكَبَّهُ اللَّه عَلي مِنْخَرَيْهِ في نارِ جَهَنَّمَ» و مفهوم اين جمله شدت عذاب توأم با شدت ذلت و خواري است و چرا چنين مجازاتي در انتظار چنين افرادي نباشد مگر استغاثه امام و رهبر، همان استغاثه قرآن و اسلام و آيين حق نيست؟ مگر اين استغاثه استغاثه پيامبر و استغاثه پيامبر


نيز شديدترين امر الهي نيست؟

ولي بايد توجّه داشت اين عذاب كه در گفتار حسين بن علي عليهما السلام آمده است نه يك موضوع شخصي و انحصاري بلكه مربوط به مقام و عنوان رهبري است كه اين عنوان يك روز در وجود شخص پيامبر تجسم مي يابد و روز ديگر در وجود جانشينان وي و ائمه هدي عليهم السلام و روز ديگر در مرتبه نازله و در وجود جانشينان ائمه هدي عليهم السلام كه همان مقام ولايت فقيه است.