در اين گفتار امام، مانند هر سخن و خطابه ديگرش نكات حساس و جالبي وجود دارد كه در اينجا تنها به يكي از اين نكات اشاره مي كنيم.

هر شخصي كه وارد ميدان مبارزه مي گردد و در مقابل جبهه دشمن قرار مي گيرد در پي پيروزي و در تعقيب تضعيف دشمن است و حسين بن علي عليهما السلام نيز از اين قانون كلي مستثنا نيست منتها شكست و پيروزي از نظر امام عليه السلام داراي يك مفهوم ديگر و بعد ديگري است كه براي همه افراد حتي تصور آن نيز امكان پذير نيست و در قيام آن حضرت تأويلات و برداشتهاي مختلف و گاهي متضاد از همين جا و از درك نكردن ابعاد اين قيام سرچشمه گرفته است.

پيروزي از نظر امام، انجام دادن يك وظيفه الهي و به پايان بردن يك مسؤوليت شرعي و تحكيم ارزشهاي انساني است اعم از اينكه در اين مسير به پيروزي ظاهري نيز كه در همه جنگها و مبارزات منظور و مقصود است نايل گردد يا نه.

و لذا مي بينيم آنجا كه طرماح بن عدي كه يكي از علاقه مندان و شيعيان خاص


خاندان پيامبر و از ارادتمندان اميرمؤمنان و حسين بن علي عليهما السلام است، آن حضرت را در جريان امر قرار مي دهد و شكست ظاهري آن حضرت را قطعي و مسلم مي داند. و به اصطلاح به چاره جويي مي نشيند، آن حضرت ضمن دعا و التماس و درخواست از خداوند كه با شهداي ديگرش در بهشت برين و پايگاه رحمت قرار داده و از ثوابهاي ذخيره شده و درجات ويژه نصيبش گرداند، توجه طرماح را به يك نكته مهم كه همان مسؤوليت الهي و تحكيم ارزشهاي انساني است جلب مي نمايد كه ما با مردم كوفه در ضمن مكاتبات و ملاقاتهاي حضوري، عهد وپيمان بسته ايم، ما به آنان وعده حركت به سوي كوفه و به عهده گرفتن امامت و رهبري و هدايت مردم اين شهر را داده ايم و آنان نيز وعده هر نوع كمك و پشتيباني. و بر ماست كه به وعده خود وفادار باشيم گرچه در اين راه با هر نوع خطر نيز مواجه گرديم. و مردم (كوفه) نيز خود دانند به وعده و عهد پيمان خويش وفادار باشند يا پيمان شكن.

و اين است امتياز و فرق يك امام و رهبر روحاني و معنوي با رهبران و پيشوايان سياسي.