در زيارت حسين بن علي عليهما السلام كه مي گوييم:«اَشْهَدُ اَنَّكَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلوةَ وَاَتَيْتَ الزَّكوةَ وَاَمَرت بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَيْتَ عَنِ الْمُنْكَر» در اينجا شهادت مسلماً به مفهوم متعارف آن يعني گواهي كردن و اثبات يك موضوع مادي و حقوقي نيست بلكه بيان يك حقيقت معنوي و اعتراف به يك واقعيت [1] ، روي يك هدف مقدس و انگيزه معنوي است.

يعني من اين موضوع را مي فهمم و اين واقعيت را درك و لمس مي كنم كه نهضت و قيام تو به منظور امر به معروف و نهي از منكر بود نه براي دعوت اهل كوفه و يا به علل ديگر واگر علل ديگري نيز در اين رابطه بوده و تلاشهايي صورت گرفته همه آنها مقدمه اي براي تحقق بخشيدن بر اين هدف و براي نيل بر اين آرمان بود كه «وَجَاهَدْتَ فِي اللَّه حَقَّ جِهاده».