«اِمامٌ دَعا اِلي هُديً فَاَجابُوا اِلْيهِ وَامامٌ دَعا اِلي ضَلالَةٍ فَاَجابُوا اِلَيْها هُؤُلاءِ فِي الْجَنَّةِ وَهؤُلاءِ فِي النّار وَهُو قَوْلُهُ تَعالي: فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَفَريقٌ فِي السَّعيرِ» [1] .

ترجمه و توضيح

بنابه نقل بزرگ محدث شيعه صدوق (ره) و خطيب خوارزمي در همان منزل «ثعلبيه» بود كه شخصي به خدمت حسين بن علي عليهما السلام شرفياب گرديد و از آن حضرت تفسير اين آيه شريفه را سؤال نمود:«يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ اُناسٍ بِاِمامِهِمْ؛ در روز قيامت هر قوم و ملتي را با امام و پيشوايشان صدا و دعوت مي كنيم» [2] .

امام در پاسخ وي فرمود: آري امام و پيشوايي هست كه مردم را به راه راست و به سوي سعادت و خوشبختي مي خواند و گروهي به وي پاسخ مثبت داده و از او پيروي مي كنند و پيشواي ديگري نيز هست كه به سوي انحراف و بدبختي دعوت مي كند گروه ديگري نيز براي وي جواب مثبت مي دهند كه گروه اول در بهشت است و گروه دوم در دوزخ.

امام سپس فرمود و اين است معناي آيه ديگر كه «فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَفَريقٌ فِي السَّعيرِ؛ گروهي در بهشت است و گروهي در دوزخ» [3] .