«اِنَّ هؤُلاءِ اَخافُوني وَهذِهِ كُتُبُ اَهْلِ الْكُوفَة وَهُمْ قاتِلي فَاِذا فَعَلُوا ذلِكَ وَلَمْ يَدَعُو اللَّه مُحَرَّماً اِلاّ انْتَهَكُوهُ بَعَثَ اللَّهُ اِلَيْهِم مَنْ يُذِلّهُمِ حَتّي يَكُونُوا اَذَلَّ مِنْ فِرامِ الْمَرأَةِ» [1] .


ترجمه و توضيح

ابن كثير دمشقي و ابن نما از مردي از اهل كوفه نقل نموده اند كه من پس از آنكه اعمال حج را انجام دادم به سرعت به كوفه مراجعت نمودم و در مسير خود به چند خيمه برخوردم و از صاحب آن خيمه ها پرسيدم، گفتند اين خيمه ها متعلق به حسين بن علي است. با شنيدن اين جمله و به اشتياق زيارت فرزند پيامبر حركت نموده به سراغ خيمه اختصاصي آن حضرت رفتم. او را در قيافه مردي كه دوران پيري را شروع كرده باشد در يافتم و ديدم مشغول قرائت قرآن است و قطرات اشك از صورت و محاسن شريفش سرازير است عرضه داشتم پدر و مادرم فداي تو باد اي فرزند دختر پيامبر! چه انگيزه اي تو را به اين بيابان بي آب و علف كشانده است؟

امام در پاسخ من چنين فرمود:

«اِنَّ هؤُلاءِ اَخافُوني وَهذِهِ كُتُبُ اَهْلِ الْكُوفَة...؛ از طرفي اين بني اميه مرا تهديد نمودند و (از طرف ديگر) اينها دعوتنامه هاي مردم كوفه است كه به سوي من فرستاده اند و همين مردم كوفه هستند كه مرا به قتل خواهند رسانيد و چون دست به اين جنايت زدند و احترام دستورات و اوامر خدا را درهم شكستند خدا نيز كسي را بر آنان مسلط خواهد نمود كه آنها را به قتل برساند و آنچنان خوار و ذليلشان بكند كه ذليلتر از كهنه پاره زنان گردند».