از اين سخن امام دو نكته جالب و ارزنده به دست مي آيد:

1 - مسأله آگاهي: همان گونه كه بارها اشاره نموده ايم امام عليه السلام قطع نظر از «علم امامت» از طريق متعارف و از راههاي معمولي نيز از اوضاع عراق و حوادث آينده آگاهي داشت و با اطلاع كامل برنامه خويش را تعقيب مي نمود و اين موضوع براي افراد عادي مانند فرزدق نيز محسوس و ملموس بود كه با صراحت كامل گفت «قُلُوبُ النّاسِ


مَعَكَ وَسُيُوفُهُمْ عَلَيْكَ».

2 - دومين نكته جنبه اخلاقي قضيه و مسأله اخلاص و اتكاي به خداوند است كه حركت امام براي انجام يك مأموريت و وظيفه الهي و نيل به هدف معنوي است نه تنها رسيدن به يك پيروزي ظاهري و حسين بن علي عليهما السلام حركت خويش را بر همين مبني توجيه و بنيانگذاري نموده است كه:«وَانْ حالَ الْقَضاءُ دُونَ الرَّجاءِ فَلَمْ يَتَعَدَّ مَنْ كانَ الحَقُّ نِيَّتَهُ وَالتّقْوي سَرِيرَتَهُ».