امام عليه السلام در پاسخ وي فرمود:«يَا ابْنَ الْعَمِّ اِنِّي واللَّه لاَعْلَمُ اَنَّكَ ناصِحٌ مُشْفِقٌ وَقَدْ اَزْمَعْتُ عَلَي الْمَسيِر...؛ پسر عمو! به خدا سوگند مي دانم كه اين پيشنهاد تو از راه خيرخواهي و شفقت و مهرباني است ولي من تصميم گرفته ام كه به سوي عراق حركت كنم».

ابن عباس با شنيدن اين پاسخ دريافت كه امام تصميم قطعي گرفته و درباره خود آن حضرت هر پيشنهادي بي اثر است و لذا در اين باره مسأله را تعقيب ننمود و چنين گفت: حالا كه تصميم به اين سفر گرفته اي زنان و اطفال را به همراه خود نبر؛ زيرا مي ترسم تو را در برابر چشم آنان به قتل برسانند.

امام در پاسخ اين پيشنهاد ابن عباس هم، چنين فرمود:«وَاللَّه لايَدَعُوني حَتّي يَسْتَخْرِجُوا


هذِهِ الْعَلَقَةَ مِنْ جَوْفي فَاِذا فَعَلُوا ذلِكَ سَلّطَاللَّهُ عَلَيْهِمْ مَنْ يُذِلَهُمْ حَتّي يَكُونُوا اَذَلَّ مِنْ فِرامِ الْمَرْأَة».

«به خدا سوگند! اينها دست از من برنمي دارند [1] مگر اينكه خون مرا بريزند و چون به اين جنايت بزرگ دست يازيدند خداوند كسي را بر آنان مسلط مي كند كه آنهارا آنچنان به ذلت و زبوني بكشاند كه پست تر و ذليل تر از كهنه پاره زنان گردند» [2] .

نتيجه:«قاطعيت در رهبري»: از اين گفتار، ايمان حضرت حسين عليه السلام نسبت به هدفش و قاطعيت وي در رهبري و حركت به سوي هدف روشن مي گردد، با اينكه به درايت و خيرخواهي عموزاده اش ابن عباس معتقد مي باشد و او تمام محذورات و مشكلات را به درستي گوشزد مي كند در پاسخ وي مي گويد من با همه اين مشكلات، اين راه را در پيش خواهم گرفت. و آنگاه كه ابن عباس وي را از بردن زنان و اطفال برحذر مي دارد باز هم از همان موضع قاطع و شكست ناپذير سخن مي گويد و اين است مفهوم امامت و پيشوايي كه در مقابل وظيفه اي كه در پيش دارد همه محاسبات را درهم مي ريزد.

اين بود يكي از پيشنهادهاي مخالف نظر امام عليه السلام كه توسط عبداللَّه بن عباس درحضور خود آن حضرت مطرح گرديده است و دراين مسير پيشنهادهاي مخالف ديگري نيز به وسيله افراد ديگر مطرح شده است كه در فصول آينده ملاحظه خواهيد فرمود.