يكي از افرادي كه پس از اعلان حركت از سوي حسين بن علي عليهما السلام به خدمت آن حضرت رسيد و پيشنهاد خودداري از اين سفر را بر وي نمود عبداللَّه بن عباس بود. او


گفتارش را با اين جمله آغاز كرد:

«يَابْنَ عَمّ اِنَّي اَتَصَبِّرُ وَما اَصْبِرُ...؛ پسر عمو! من در مفارقت تو هرچه تظاهر به صبر مي كنم ولي نمي توانم واقعاً صبر و تحمل نمايم؛ زيرا ترس آن را دارم كه تو در اين سفري كه در پيش گرفته اي كشته شوي و فرزندانت به اسارت دشمن درآيند چون مردم عراق مردماني پيمان شكن هستند و نبايد به آنان اطمينان نمود».

ابن عباس سپس چنين گفت: چون تو سيد و سرور حجاز و مورد احترام مردم مكه و مدينه هستي به عقيده من بهتر است در همين مكه اقامت گزيني و اگر مردم عراق همان گونه كه اظهار مي دارند واقعاً خواستار تو هستند و مخالف حكومت يزيد، بهتر است اول استاندار يزيد و دشمن خويش را از شهر خود برانند سپس تو به سوي آنان حركت كني.

ابن عباس ادامه داد: و اگر در خارج شدن از مكه اصرار داري بهتر است به سوي يمن حركت كني؛ زيرا گذشته از اين كه در آن منطقه پدرت شيعيان زيادي دارد، نقطه اي است وسيع و داراي دژهاي محكم و كوه هاي مرتفع و دوردست و مي تواني دور از قدرت حكومت به فعاليت خود ادامه دهي و به وسيله نامه ها و پيكها مردم را به سوي خويش دعوت كني و اميدوارم از اين رهگذر، بدون ناراحتي به هدف خويش نايل گردي.